مسيحي__ان••• 53

فص____ل دوم

(275)

اقاني_م ث_لاث_ه اعتقادات كفرآميز مسيحيت••• 57

زمينه ه__اى انح__راف دي_ن مسي____ح••• 57

سابقه تثليث در هن___د••• 58

سابقه تثليث ن___زد ب___ودائ__ى ه___ا••• 59

سابقه تثليث در مص_ر••• 60

فه__رس_ت مط_ال_ب

موض_وع صفح_ه

سابقه تثلي__ث نزد س_اير مل__ل باست__ان__ى••• 61

انحراف مسيحيت از نظر قرآن••• 62

(276)

كار و تناقض در اقانيم ث_لاث_ه••• 65

ق_رآن علي__ه م__ذه_ب تثلي__ث••• 68

جنبه ه__اى كف_رآمي_ز اعتق__ادات مسيحي__ان••• 76

نظرات فرق مسيحى درباره خدا بودن مسيح••• 77

كفر ناشى از عقيده سه خدائى يا اقانيم ثلاثه••• 79

ت_وحي_د از نظ__ر ق_رآن و از نظ_ر مسيحي_ت••• 81

فه__رس_ت مط_ال_ب

موض_وع صفح_ه

نظ_ر مسيحيان فعلى درباره خدا بودن مسيح••• 82

(277)

مخلوق بودن عيسى و مادرش••• 85

ريش____ه پ____در و پس____رى••• 88

بدعت ره_باني_ت در مسيحيت••• 90

فص__ل س__وم

نظ_ري__ه ف__دا اعتق__ادات كف__رآمي__ز مسيحي__ت••• 103

سابق__ه فدائ__ى ش__دن ن_زد مل__ل باستان__ى••• 103

س_ابق___ه ف__دائ____ى ش__دن ن__زد هن__دوه_ا••• 104

فه__رس_ت مط_ال_ب

موض_وع صفح_ه

(278)

سابقه فدائى ش_دن ن_زد ب_ودائى ه_ا••• 105

نظريه فدا••• 108

رد نظ_ري_ه ف_دا ب_ه وسيل_ه ق___رآن••• 111

شف__اعت مسي_ح ب__ه ج___اى ف___دا••• 117

فساد ناشى از عقيده و نظريه ف___دا••• 121

فص__ل چه__ارم

ت_اريخ پيش__رفت و انح_راف مسيحي_ت••• 123

ادوار چه_ارگ_ان_ه ت_اريخ مسيحي_ت••• 123

فه__رس_ت مط_ال_ب

(279)

موض_وع صفح_ه

مبلغي__ن اوليه و پيشرف__ت دين در مي_ان ع_ام___ه م_ردم••• 124

كليساى روم و رسم__ى شدن دي___ن در امپراط__ورى روم••• 126

ش_روع تف_رق_ه و اعت_راض_ات نسب_ت ب_ه انحرافات دينى••• 127

حك_ومت كليس__اى روم و انشع__اب كليس__اه_اى ديگ__ر••• 132

انشعاب سه گانه مسيحيت: كاتوليك، ارتدكس، پروتستان••• 134

افول اقت__دار كليس__ا، نت_ايج س__وء استف___اده از دي___ن••• 136

ت_اري__خ انح__راف مسيحي__ت از ت__وحي__د ب__ه ش___رك••• 139

چ____ه كس_ان_ى در تغيي_ر تع_الي_م مسي_ح سه_م دارن_د؟••• 140

فه__رس_ت مط_ال_ب

(280)

موض_وع صفح_ه

ي_ك م__درك ت__اريخ__ى درب__اره دع___وت عيس___ى عليه السلام ••• 143

مخف_ى ك_ارى در ت_اري_خ يه_ود درب_اره م_ري_م و عيس_ى••• 151

مستن_د ادع_اى يه__ودي_ان چيس__ت؟••• 154

فص__ل پنج__م

مدت عمر و پايان

حيات زمينى عيسى عليه السلام ••• 155

مدت عمر عيسى عليه السلام ••• 155

پايان كار عيسى عليه السلام ••• 158

داست_ان ش_ام آخ__ر••• 162

(281)

فه__رس_ت مط_ال_ب

موض_وع صفح_ه

عيس________ى عليه السلام در آسم__________ان••• 165

نظر قرآن درباره ادعاى قتل عيسى عليه السلام ••• 166

رف___ع عيس__ى عليه السلام ••• 169

رج____وع ث__ان____وى عيس______ى عليه السلام ••• 170

فص__ل شش__م

ح___واريّ__ون و پي____روان عيس____ى عليه السلام ••• 173

انتخ___اب ح_واريّ_ون و بيع_ت آن ه__ا••• 173

(282)

دلاي_____ل انتخ____اب ح____واري____ون••• 174

فه__رس_ت مط_ال_ب

موض_وع صفح_ه

بنيان گذارى دعوت مسيحى باانتخاب حواريون••• 176

ح____وارى كيس_________ت؟••• 178

صاح_ب وح_ى و نب_ى بودن ح_واري__ون••• 178

اخلاص و ايمان ح_واري_ون••• 179

انص__اراللّه از مسيحي__ان و مسلمان____ان••• 180

برترى پيروان عيس_ى عليه السلام ••• 183

(283)

حواريّون عيسى در انطاكيه و حبيب نجار••• 187

شگ_ون ب_د زدن م_ردم در ح_ق رس___ولان••• 192

فه__رس_ت مط_ال_ب

موض_وع صفح_ه

چگ_ونگ__ى شه_ادت رس_ول چه__ارم••• 196

ن__اب__ودى شه__ر انطاكي_ه••• 197

فص__ل هفت__م

اس_________لام و مسيحي______ت••• 201

بشارت عيسى به پيامبرى احمد صلى الله عليه و آله ••• 201

(284)

اسم "احم____د" در انجي____ل••• 207

احمد و محمد صلى الله عليه و آله در روايات اسلامى••• 211

تبليغات كليسا عليه اس_لام••• 213

مباهل__ه با مسيحيان نجران••• 219

مجموعه تفسير الميزان با حمايت مؤسسه عترت فاطمى چاپ و منتشر شده است كه بدين وسيله از مديران و كاركنان مؤسسه ياد شده تشكر و قدردانى مى شود.

مؤسسه قرآنى تفسير جوان

(285)

اَهْلَنَا الضُّ___رَّ فى غَيْبَتِ___كَ وَ فِراقِ___كَ وَ جِئْن_ا بِبِضاعَ_ةٍ

مُزْجاةٍ مِنْ وِلائِكَ وَ مَحَبَّتِكَ فَاَوْفِ لَنَا الْكَيْلَ مِنْ مَنِّكَ وَ

فَضْلِكَ وَ تَصَدَّقْ عَلَيْنا بِنَظْرَةِ رَحْمَةٍ مِنْكَ

اِنّا نَريكَ مِنَ الْمُحْسِنينَ

الهى و قرآنى نمايد و آن برادر بزرگوار جناب آقاى دكتر محمد بيستونى است كه اين توفيق نصيب ايشان گرديده و ذخيره عظيم و باقيات الصالحات جارى براى آخرت ايشان هست. به اميد اين كه همه اقدامات با خلوص قرين و مورد توجه

(7)

ويژه حضرت بقيت اللّه الاعظم ارواحنافداه باشد.

مرتضى مقتدايى

به تاريخ يوم شنبه پنجم ماه مبارك رمضان المبارك 1427

(8)

يكصد تفسير موضوعى ديگر نظير باستان شناسى قرآن كريم، رنگ شناسى، شيطان شناسى، هنرهاى دستى، ملكه گمشده و شيطانى همراه، موسيقى، تف__اسي__ر گ__رافيك__ى و... بخش__ى از خ__روج_ى هاى منتشر شده در همين راستا مى باشد.

كتابى كه ما و شما اكنون در مح_ضر ن_ورانى آن هستي_م ح_اص_ل ت__لاش 30 س__اله «استادارجمند جناب آقاى سيدمهدى امين» مى باشد.ايشان تمامى مجلدات تفسيرالميزان را به دق__ت مط__العه ك__رده و پس از فيش بردارى، مطالب را «بدون هيچ گونه دخل و تصرف در متن تفسير» در هفتاد عنوان موضوعى تفكيك و براى نخستين بار «مجموعه 70 جلدى تفسير موضوعى الميزان» را ت__دوي__ن نم__وده ك__ه ه_م به صورت تك موضوعى و هم به شكل دوره اى براى ج_وان_ان عزيز ق_اب__ل استفاده كاربردى است.

«تفسير الميزان» به گفته شهيد آية اللّه مطهرى (ره) «بهترين تفسيرى است كه در ميان

(12) تعليمات عيسى و تحريفات كليسا

شيعه و سنى از صدر اسلام تا امروز نوشته شده است». «الميزان» يكى از بزرگ ترين آثار علمى علامه طباطبائى (ره)، و از مهم ترين تفاسير جهان اسلام و به حق در نوع خود كم نظير و مايه مباهات و افتخار شيعه است. پس از تفسير تبيان شيخ طوسى (م 460 ه) و مجمع البيان شيخ طبرسى (م 548 ه) بزرگ ترين و جامع ترين تفسير شيعى و از نظر قوّت علمى و مطلوبيت روش تفسيرى، بى نظير است. ويژگى مهم اين تفسير به كارگيرى تفسير قرآن به قرآن و روش عقل__ى و است__دلالى اس__ت. اي__ن روش در ك__ار مفسّ__ر تنها در كنار هم گذاشتن آيات براى درك معناى واژه خلاصه نمى شود، بلكه موضوعات مشابه و مشت__رك در س__وره هاى مختلف را كنار يكديگر قرار مى ده__د، تحلي__ل و مقايس__ه مى كن__د و ب__راى درك پي__ام آيه به

شي__وه ت_دبّ_رى و اجته_ادى ت_وسل مى جويد.

يكى از ابعاد چشمگير الميزان، جامعه گرايى تفسير است. بى گمان اين خصيصه از

مقدمه ناشر (13)

انديشه و گرايش هاى اجتماعى علامه طباطبائى (ره) برخاسته است و لذا به مباحثى چون حكومت، آزادى، عدالت اجتماعى، نظم اجتماعى، مشكلات امّت اسلامى، علل عقب ماندگى مسلم__ان__ان، حق__وق زن و پ__اس__خ به شبه__ات م__اركسيس__م و ده ها موضوع روز، روى آورده و ب__ه ط__ور عمي_ق م__ورد بح__ث و بررسى قرارداده است.

شيوه مرحوم علاّمه به اين شرح است كه در آغاز، چندآيه از يك سوره را مى آورد و آيه، آيه، نكات لُغوى و بيانى آن را شرح مى دهد و پس از آن، تحت عنوان بيان آيات كه شامل مباحث موضوعى است به تشريح آن مى پردازد.

ول__ى مت__أسف__انه ق__در و ارزش اين تفسير در ميان نسل جوان ناشناخته مانده است و بنده در جلسات ف__راوان__ى كه با دانشج_ويان يا دانش آموزان داشته ام همواره نياز فراوان آنها را به اين تفسير دري__افت__ه ام و به همين دليل نسبت به همكارى با جن__اب آق__اى

(14) تعليمات عيسى و تحريفات كليسا

سيدمهدى امي__ن اق__دام نم______وده ام.

امي__دوارم اي___ن قبي__ل ت__لاش ه__اى ق__رآن__ى م__ا و شم__ا ب__راى روزى ذخي__ره ش__ود ك__ه ب__ه ج__ز اعم__ال و ني__ات خ_الص_انه، هي_چ چي_ز ديگ_رى ك_ارس_از نخواهد بود.

دكتر محمد بيستونى

رئيس مؤسسه قرآنى تفسير جوان

تهران _ تابستان 1388

مقدمه ناشر (15)

به عمل آمده از موضوعات قرآن كريم قريب 70 عنوان مستقل به دست آمد. هر يك از اين موضوعات اصلى، عنوان مستقلى براى تهيه يك كتاب در نظر گرفته شد. هر كتاب در داخل خود به چندين فصل يا عنوان فرعى تقسيم گرديد. هر فصل نيز به سرفصل هايى تقسيم شد. در اين سرفصل ها آيات و مفاهيم قرآنى از متن تفسي_ر المي__زان انتخ__اب و پس از تلخيص، به روال منطقى، طبقه بندى و درج گرديد، به طورى كه خواننده جوان و محقق ما با مطالعه اين مطالب كوتاه وارد جهان شگفت انگيز آيات و معارف قرآن عظيم گردد. در پايان كار، مجموع اين معارف به قريب 5 هزار عنوان يا سرفصل بالغ گرديد.

از لح__اظ زم__انى: كار انتخاب مطالب و فيش بردارى و تلخيص و نگارش، از

مقدمه مؤلف (17)

اواخ__ر س__ال 1357 ش__روع و ح__دود 30 س__ال دوام داشت__ه، و با توفيق الهى در ليالى مب__اركه قدر سال 1385پايان پذيرفت__ه و آم__اده چ__اپ و نش__ر گ_ردي_ده است.

ه__دف از تهيه اين مجموع__ه و نوع طبقه بندى مطالب در آن، تسهيل مراجعه به شرح و تفسير آيات و معارف قرآن شريف، از جانب علاقمندان علوم قرآنى، مخصوصا محققين جوان است كه بتوانند اطلاعات خود را از طريق بيان مفسرى بزرگ چون علامه فقيد آية اللّه طباطبايى دريافت كنند، و براى هر سؤال پاسخى مشخص و روش__ن داشت___ه باشن__د.

سال هاى طولانى، مطالب متعدد و متنوع درباره مفاهيم قرآن شريف مى آموختيم اما وقتى در مقابل يك سؤال درباره معارف و شرايع دين مان قرار مى گرفتيم، يك جواب مدون و مشخص نداشتيم بلكه به اندازه مطالب متعدد و متنوعى كه شنيده بوديم بايد

(18) تعليمات عيسى

و تحريفات كليسا

جواب مى داديم. زمانى كه تفسير الميزان علامه طباطبايى، قدس اللّه سرّه الشريف، ترجمه شد و در دسترس جامعه مسلمان ايرانى قرار گرفت، اين مشكل حل شد و جوابى را كه لازم بود مى توانستيم از متن خود قرآن، با تفسير روشن و قابل اعتمادِ فردى كه به اسرار مكنون دست يافته بود، بدهيم. اما آنچه مشكل مى نمود گشتن و پيدا كردن آن جواب از لابلاى چهل (يا بيست) جلد ترجمه فارسى اين تفسير گرانمايه بود. لذا اين ضرورت احساس شد كه مطالب به صورت موضوعى طبقه بندى و خلاصه شود و در قالب يك دائرة المع__ارف در دست__رس همه دين دوستان قرارگيرد. اين همان انگيزه اى ب_ود ك_ه م_وجب تهيه اين مجل__دات گ__رديد.

بديهى است اين مجلدات شامل تمامى جزئيات سوره ها و آيات الهى قرآن نمى شود، بلكه سعى شده مطالبى انتخاب شود كه در تفسير آيات و مفاهيم قرآنى، علامه بزرگوار

مقدمه مؤلف (19)

به شرح و بسط و تفهيم مطلب پرداخته است.

اص__ول اي__ن مط__ال__ب با ت__وضي__ح و تفصي__ل در «تفسير الميزان» موجود است ك__ه خ_وانن__ده مى تواند براى پى گيرى آن ها به خود الميزان مراجعه نمايد. براى اين منظور مستند ه__ر مطل__ب با ذك__ر شم__اره مجل__د و شماره صفحه مربوطه و آيه م_ورد استناد در هر مطلب قيد گرديده است.

ذكراين نكته لازم است كه چون ترجمه تفسيرالميزان به صورت دومجموعه 20 جلدى و 40جلدى منتشرشده بهتراست درصورت نيازبه مراجعه به ترجمه الميزان، بر اساس ترتيب عددى آيات قرآن به سراغ جلد موردنظر خود، صرف نظراز تعداد مجلدات برويد.

و مقدر بود كه كار نشر چنين مجموعه آسمانى در مؤسسه اى انجام گيرد كه با ه__دف نش__ر مع__ارف ق__رآن ش__ري_ف، به صورت تفسير، مختص نسل جوان،

(20) تعليمات عيسى

و تحريفات كليسا

تأسيس شده باشد، و استاد مسلّم، جن__اب آق_اى دكت_ر محم__د بيستونى، اصلاح و تنقي__ح و نظ__ارت هم__ه ج__انب_ه بر اين مجم__وعه ق_رآنى شريف را به عه__ده گي__رد.

مؤسسه قرآنى تفسير جوان با ابتكار و سليقه نوين، و به منظور تسهيل در رساندن پيام آسمانى قرآن مجيد به نسل جوان، مطالب قرآنى را به صورت كتاب هايى در قطع جيب__ى منتش__ر مى كن__د. اي__ن ابتك__ار در نش__ر همي__ن مجل__دات ني__ز به كار رفته، ت__ا مط__الع__ه آن در ه__ر ش__راي__ط زم__ان__ى و مك__انى، براى ج__وانان مشتاق فرهنگ الهى قرآن شريف، ساده و آسان گردد...

و ما همه بندگانى هستيم هر يك حامل وظيفه تعيين شده از جانب دوست، و آنچه انج__ام ش__ده و مى ش_ود، همه از جانب اوست !

و صلوات خدا بر محمّد مصطفى صلى الله عليه و آله و خاندان جليلش باد كه نخستين حاملان اين

مقدمه مؤلف (21)

وظيفه الهى بودند، و بر علامه فقيد آية اللّه طباطبايى و اجداد او، و بر همه وظيفه داران اين مجموعه شريف و آباء و اجدادشان باد، كه مسلمان شايسته اى بودند و ما را نيز در مسي__ر شن__اخت اس_لام واقعى پرورش دادن_د!

ليله قدر سال 1385

سيد مهدى حبيبى امين

(22) تعليمات عيسى و تحريفات كليسا

م_را ه_رگ_ز ن_رس_د ك_ه چنين سخنى ب_ه ن_احق گفت_ه باشم،

اگر ه_م من گفته بودم، تو خ_ود م_ى دانست_ى، زي__را ت__و از اس__رار م_ن آگ__اه_ى،

(24) تعليمات عيسى و تحريفات كليسا

و م____ن از اس______رار ت______و آگ_________اه نيست_________م!

همانا توئى ك_ه ب_ه همه اس___رار جه_اني_ان آگ_اه__ى دارى!

من به آنان چيزى نگفتم جز آن چه مرا به آن فرم_ان دادى،

من تا در ميان آنان زندگى مى كردم گواه اعمالش_ان ب_ودم،

ولى پس از آن ك__ه مرا قبض روح ك__ردى، تنها تو خ__ود نگهبان و ناظر احوال آنان ب___ودى، زي___را

تو بر هر چيز گواهى!

اگ__ر عذابش__ان كن_ى بندگ__ان تواند و اگر ببخش__ى، تو خود عزي__ز و حكيم__ى!

خدا گفت:

- اين روزى است كه راست گويان را راستى شان سود دهد!» (116تا119/ مائده)

عيسى چه گفت؟ (25)

همي___ن ك__لام عجيب__ى ك___ه ق_رآن ك__ري___م از آن حض_رت در مق__ام پ_اس__خ ب_ه خ___داون___د متعال__ى حكاي__ت مى كن_د، خ__ود مع___رف نظ_ري_ه عيس___ى اس___ت.

عيسى عليه السلام در اين كلام تذكر مى دهد كه او خودش را نسبت به پروردگار عالم جز بنده اى كه به ميزان "امر" و فرمان خداوندى حركت كند، نمى بيند و مأموريتش جز در قسمت دعوت نمودن مردم به پرستش خداى يگانه چيز ديگرى نيست و هم توضيح مى دهد كه در مقام امتثال فرمان حق به مردم جز آن چه مأمور بوده، نگفته است. و در ناحيه مردم، جز تحمل شهادت بر اعمالشان وظيفه اى نداشته است و آن چه فرداى قيامت هم خ_داى متعالى درب_اره آنان - از آمرزش يا عذاب - عملى كند، دخالتى ندارد.

ق_رآن مجي_د ص_راحتا "شفاعت" را در روز قي_امت ب_راى عيس_ى عليه السلام ث_ابت

(26) تعليمات عيسى و تحريفات كليسا

م_ى كن_د، لك_ن آن غي_ر از "ف_دائى" اس_ت ك__ه

مسيحي_ان درب_اره عيس_ى عقي_ده دارن_د.

زيرا "فداء"كه به معنى "فديه دادن و عوض گرفتن" است، در حقيقت، باطل ساختن دستگاه جزاء و پاداش است و موجب از بين ب_ردن سلطنت مطلقه الهى است.

م_ذاهب آن ه_ا در آن زمين_ه وج_ود داشت_ه اس_ت. م_انن_د:

- مدهب "ملكانيه" كه قائ_ل ب_ه ف_رزن_دى عيس_ى ب_ه نح_و ف_رزن_دى حقيق_ى اس_ت.

- م_ذه_ب "نسط_وري_ه" ك_ه ق_ائ_ل اس_ت "ن__زول" و "نب_وت" عيس_ى از قبي_ل اش__راق و ت_ابي__دن ن_ور ب__ه جس__م شف_اف م_ى ب__اش__د.

- مذهب "يعقوبيه" كه قائل به انقلاب بوده و معتقدند خداى متعال منقلب به گوشت و خ_ون شده و به صورت بشر يعنى عيسى جلوه كرده است.

آن چه مسيحيان درباره عيسى گفتند (29)

لكن قرآن شريف ظاهرا اهتمامى به خصوصيات مذاهب آنان نداشته و تنها كلمه مشتركه اى را كه بين تمام آن ها دائر است (چون فرزند خدا بودن عيسى و اين كه او از سنخ وجود خداى تعالى است، هم چنين موضوع "تثليث" كه متفرع بر آن مى باشد - اگر چه در تفسير آن اختلاف كردند و به مشاجرات دامنه دارى پيوستند -) ذكر نموده است. دليل روشنى كه سخن ما را ثابت مى كند وحدت احتجاجى است كه در قرآن شريف عليه تمام آن مذاهب اي_راد ش_ده اس_ت.

باشيد... پس كامل ب_اشي_د چن_ان چ_ه "پ_در شم_ا" ك_ه در آسم_ان اس_ت ك_ام_ل اس_ت.»

- ب__از در هم__ان انجيل و همان باب است: «... تا اعمال حسنه شما را ببيند و اسم "پدر شما" را كه در آسمان است، تمجي__د نماي__د.»

- در ب_اب شش_م هم_ان انجيل گ_وي_د: «... و اگ_ر ن_ه پيش پدر خود كه در آسمان

انجيل ها از زبان عيسى چه گفتند؟ (31)

است ، اجر نخواهي_د داشت.»

- در ادامه همان باب مى گويد: «... پس بر اين طريق دعا كنيد شما كه "اى پدر ما كه در آسمانى نام تو مق_دس باد!"»

در انجيل لوقاباب بيستم دارد كه:«پس رحيم شويد،آن چنان كه پدر شمارحيم است.» در انجيل يوحنا باب بيستم راجع به سخنى كه عيسى به مريم مگدليه گفت: «به نزد برادران من ب_رو و به آن ها بگو كه من به نزد "پدر خود و پدر شما" و "خداى خود و خ_داى شم_ا" ب_الا م_ى روم.»

چن__ان كه ملاحظه مى كنيد در اين كلمات و امثال آن از فقرات ديگر كه در انجيل ها ذكر شده تماما اسم "رب" را به خداى سبحان - نسبت به عيسى و غير او - از باب تشريف اط__لاق ك_رده است.

(32) تعليمات عيسى و تحريفات كليسا

به هرحال گرچه از بعض موارد آن استفاده مى شود كه اين "فرزندى و پدرى"يك نوع استكم__ال است كه مؤدى به اتحاد مى شود، چنان كه در انجيل يوحناباب 17 چنين دارد:

«عيسى اين سخنان را گفت و چشم هاى خود را به سوى آسمان بلند كرد و گفت: - اى پدر! وقت آن رسيده است كه پسر خود را جلال بده تا آن كه پسر نيز تو را جلال دهد - و من

درباره اين ها تنها سؤال نمى كنم بلكه براى آن هائى كه به جهت كلام اين ها بر من ايمان خواهند آورد - تا آن كه همه يك باشند، آن چنان كه تو اى پدر در من هستى و من در تو، آن ها نيز در ما يك باشند تا آن كه جهان باور كند كه تو مرا فرستادى - و آن جلالى كه تو به من داده اى من به آن ها داده ام، تا آن چنان كه ما يك هستيم، آن ها نيز يك باشند، من در آن ها و تو در من، تا آن كه به اتح_اد ك_امل ب_رسند، ت_ا آن ك_ه جهان بداند كه تو مرا فرستادى و اين كه دوست داشتى ايشان را آن چنان ك_ه م_را دوست داشتى!»

انجيل ها از زبان عيسى چه گفتند؟ (33)

لكن با اين وصف در انجيل هاى امروزى جملات ديگرى يافت مى شود كه ظاهر آن ها با تشريف و مانند آن سازگار نيست:

در انجيل يوحنا باب چهاردهم گويد: «"ثوما" به وى گفت: اى خداوند! ما نمى دانيم تو به كجا مى روى، پس راه را چگونه مى توانيم دانست؟ عيسى به او گفت كه من راه راستى و حياتم، هيچ كس به نزد پدر به غير از وسيله من نمى آيد. اگر شما مرا مى شناختيد، پدر مرا نيز مى شناختيد. از اين به بعد او را مى شناسيد و او را ديده ايد! - فيلپتوس به او گفت: اى خداوند پدر را به ما نشان بده كه براى ما كافى است - عيسى به او گفت: اى فيلپتوس من اين قدر مدت با شما هست__م، تو مرا نشناخته اى آن كس كه مرا ديده است، پدر را ديده است! - تو چ_گ_ون_ه مى گ__وئى كه پدر را به

ما نشان بده؟ آيا تو باور نمى كنى كه م__ن در پ__در هست_م و پ__در در من - سخن هائى كه من به شما مى گويم، از خود

(34) تعليمات عيسى و تحريفات كليسا

نمى گويم، بلك_ه پ_در ك_ه در م_ن است، هم_ان اين ك_اره_ا را مى كن_د - م_را ب_اور كني_د ك_ه م_ن در پ_در هستم و پدر در من!»

باز در انجيل يوحنا باب هشتم دارد: «زيرا كه من از خدا بيرون شدم و آمدم زيرا كه من نه از خود آمده ام بلكه او مرا فرستاده است.»

در ب_اب ده_م دارد: «م_ن و پ_در ي_ك هستيم.»

در انجيل متى باب 28 دارد: «عيسى به شاگردانش گفت: برويد و تمامى قبايل را از شاگ__ردان نم_ائي_د، ب_ه غسل تعمي_د دادن آن ه_ا را ب_ه اس_م أب و اب_ن و روح الق__دس.»

در انجي__ل يوحنا باب اول دارد: «در ابتدا كلمه بود و آن كلمه نزد خدا بود و آن كلمه خ__دا بود - و هم__ان در ابتداء نزد خدا بود - و هر چيز به وساطت آن موجود شد و به غي__ر از او هي__چ چي__ز از چي__زه_ائ__ى كه موجود شده است، وجود نيافت - در او

انجيل ها از زبان عيسى چه گفتند؟ (35)

حي___ات ب__ود و آن حي__ات روشن_ائ__ى ب___ود.»

اين ها و مانند آن از كلمات ديگرى كه در انجيل واقع شده، تنها چيزى است كه مسيحيان را ب_ه "تثليث در وحدت " واداشته است.

مراد از "تثليث در وحدت" محفوظ داشتن عقيده" پسر خدا بودن عيسى" در عين توحيد و وحدت خداست، همان توحيدى را كه خود عيسى درتعليمات خودذكرنموده است.

در انجيل مرقس باب 12 دارد: «سر همه احكام اين است: اى بنى اسرائيل بشنو! خداوندى كه خداى

ماست، يك خداوند است!»

نوع پسر خدا مى دانند؟ (39)

اين ه__ا در عقي_ده م_انن_د هم_ان كس_ان_ى ش_دن_د ك_ه قب_لاً كف_ر ورزي_ده ب_ودن_د،

خ___دا ايش___ان را بكش___د!

چگ_ون_ه افت_راه_اى كف_ار در ايش_ان اث_ر م_ى گ_ذارد!؟»

آيه فوق اين معنا را مى رساند كه گفتار مسيحيان مبنى بر اين كه عيسى پسر خداست شبيه گفتارى است كه در امم گذشته بودند و مقصود از ايشان بت پرستان است كه بعضى از خدايان خود را پدر خدايان و برخى را پسر آن ديگرى مى دانستند. بعضى را الهه مادر و برخى ديگر را اله همسر نام مى نهادند. هم چنين وثنى هاى هندوچين و مصر قديم و ديگران كه معتقد به "ث_ال_وث" و اق_انيم ث_لاث_ه بودند.

رخن_ه ك_ردن عق_اي_د وثنيت در دي_ن نص_ارى و يه_ود از حق_ايقى است ك_ه ق_رآن كريم در آي_ه م_ورد بحث آن را آشك_ار نم_وده و ازآن پ_رده ب_رداشت__ه است.

(40) تعليمات عيسى و تحريفات كليسا

در عصر حاضر گروهى از محققين وادار شدند مندرجات كتاب مقدس آن ها را با مذاهب بودائيان و برهمنان تطبيق دهند و به دست آورند كه معارف انجيل و تورات طابق النع__ل بالنع__ل و موبه مو مطابق با خراف__ات بودائيان و برهمنان است.

حتى بسيارى از داستان هاى انجيل عين همان حكايت هائى است در آن دو كي_ش م_وج_ود است و در نتيج_ه ب_راى هي_چ محق_ق و اه_ل بحث_ى هيچ ت_ردي_دى نم_اند كه كاشف حقيقى اين مطلب و مبتكر آن قرآن كريم و آيه زير است كه فرموده:

«يُضهِئُونَ قَوْلَ الَّذينَ كَفَرُوا مِنْ قَبْلُ....» (30/توبه)

- شبي_ه مى كنند قول خود را به قول كفارى كه در امم پيشين بودند! (1)

1- الميزان، ج 18، ص 81 .

مسيح را چه نوع پسر خدا مى دانند؟ (41)

لِ_بَشَ_رٍ اَنْ يُ_ؤْتِيَ_هُ اللّ_هُ الْكِتابَ وَ الْحُكْ_مَ وَ النُّبُ_وَّةَ ثُ_مَّ يَقُ_ولَ لِ_لنّاسِ كُونُوا عِبادا لى!» (79 / آل عمران)

ق_رآن مجي_د در آي_ات ف_وق س_احت ق_دس "عيس_ى مسي_ح" عليه السلام را از آن چه اهل كتاب درباره اش گم_ان مى داشتن_د، من_زه مى س_ازد و م__ى ف__رم___اي__د:

«بش__رى را ك_ه خ_دا نعم_ت "كت_اب و حك_م و نبوت" بخشي_ده اس_ت، نم_ى رس_د ك____ه ب____ه م_______ردم بگ_____وي_____د:

(42) تعليمات عيسى و تحريفات كليسا

- م__را ب__ه ج_اى خ__دا پرستش كني_د!

بلكه شم_ا را دع_وت مى كن_د ك_ه چ_ون كتاب الهى را مى آموزي_د،

و تدريس م_ى كني_د، خ_دائ_ى ش__وي__د!

چنان پيامبرى هرگز شما را امر نمى كند،

ك____ه ف__رشتگ___ان و پي__امب__ران را خ__داي__ان خ__ود بگي__ري_د!

چگونه ممكن است، پس از آن كه به خداى يگانه ايمان آورده ايد،

شم___ا را ب___ه كف___ر دع___وت كن___د!؟» (79 و 80 / آل عمران)

مفه__وم آي__ات ف_وق اي_ن است كه مى گوي__د:

- چنان نيست كه شما گمان مى كنيد! عيسى نه مقام ربوبيت دارد و نه خودش

استدلال قرآن در نفى الوهيت عيسى (43)

اصلاً چنين ادعائى كرده است!

1 _ اما اين كه مقام ربوبيت را دارا نيست جهتش اين است كه او مانند ديگران مخلوق و آفريده اى است كه مادرش به او حامله شد و او را زائيد و مانند ديگ_ران ت_ربيت ك_رد و تنه_ا امتي_از او ب_ا ديگ_ران م_وض_وع ن_داشت_ن پ_در اس_ت ك_ه "آدم" ني_ز چن_ان ب__ود. پ_س مَثَ__ل او ن_زد خ__دا مَثَ__ل "آدم" اس__ت و ب__س! (59 / آل عم___ران)

2 _ اما اين كه خودش نيز ادعاى چنين مقامى را نكرده است، به اين دليل است كه او پيغمبرى است كه "كتاب" و "حكم" و "نبوت" به او عطا شده است. روشن است كه چنين شخصى

هرگز از روش بندگ__ى تج__اوز نمى كن__د و از لب__اس رقي__ت خارج نمى شود.

چگونه ممكن اس_ت به مردم بگويد مرا پروردگار خود بدانيد و پرستش كنيد يا مردم را ب_ه پ_رستش مخل_وق ديگ_رى دع_وت كن_د؟ و ب_ه بن_ده اى از بن_دگ_ان خ_دا

(44) تعليمات عيسى و تحريفات كليسا

مق_ام_ى را بده_د ك_ه سزاوار او نيس_ت؟

ممكن نيست پيغمبرى از پيغمبران مقام رسالتى را كه خدا به او كرامت فرموده، نفى نمايد و حق مسلم را منكر شود.

(توضيح اين كه طايفه اى از اهل كتاب كه "صابئين" ناميده مى شوند، ملائكه را پرستش مى كردند و عمل خود را هم به دعوت دينى نسبت مى دادند. هم چنين عرب هاى جاهليت ملائكه را "دختران خدا" مى ناميدند و خود را هم متدين به دين ابراهيم عليه السلام مى دانستند. يهود ني_ز در پ_رستش پي_امب_ران م_ى گفتن_د "عُ_زي_ر پس_ر خ_داس_ت" در حالى كه م_وس_ى چني_ن چي_زى را تجويز نكرده و در تورات هم جز وحدانيت پروردگار عالم چيزى ديگ__رى نيس_ت!) (1)

1- المي________________زان، ج 6، ص 138 .

استدلال قرآن در نفى الوهيت عيسى (45)

عيسى بن مريم مثل زده شود، " آيات اول سوره مريم است، چون تنها سوره اى كه در مكه نازل شده و داستان حضرت مريم به ط__ور مفص__ل در آن آم__ده اس_ت، س__وره م__ري__م اس__ت، كه در آن داست_ان ع__ده اى از انبياء عليه السلام ني___ز آم___ده اس_ت.

خ__داى سبح__ان در ادام__ه آي__ه م_ى ف_رم_اي__د:

«... اي__ن مث_ل را ن_زدن_د مگ_ر ب_ه اي_ن منظ___ور ك___ه ب___ا ت__و ج___دال كنن___د،

بلكه اينان اصولاً مردمى مصر در خصومتند،

مقايسه خدايان مشركين با عيسى (ع) (47)

وگ___رن___ه عيس__ى ك____ه خ____دا نب_____ود،

او نبود مگر بنده اى كه ما بر او انعام كرديم،

و مثلى براى بنى اسرائيل قرار داديم...!» (58 و 59 / زخرف)

م_راد ب_ه مث_ل ب_ودن حض_رت عيسى اي_ن اس_ت ك_ه آن جن_اب آيت_ى عجي_ب از آيات الهى است كه نامش مانند مثل هاى ج_ارى ب_ر س_ر زب_ان هاست.

معناى آيه اين است كه پسر مريم جز بنده اى كه تظاهر به بندگى ما مى كرد، نبود، بنده اى بود كه ما بر او انعام كرديم و نبوتش داديم و به روح القدس تأئيدش كرديم و معجزاتى روشن بر دستش جارى ساختيم و انعام هاى ديگر به او كرديم و او را آيتى عجيب و خارق العاده قرار داديم تا به وسيله او حق را براى بنى اسرائيل بيان كرده باشيم!

(48) تعليمات عيسى و تحريفات كليسا

اين آيه در رد نظر مشركين است كه خواستند خدايان خود را در الوهيت بر مسيح برترى دهند و حاصل جواب اين است كه مسيح اصلاً اله نبود كه در مقام مقايسه او با الوهي__ت خداي_ان خ_ود ب_رآئي_د و بلك__ه او تنه__ا بنده اى بود كه خدا بر او انعام كرد! (1)

لِلنّاسِ اتَّخِذُونى وَ اُمِّىَ اِلهَيْنِ....» (116 تا 120 / مائده)

1- ال_ميزان، ج 35، ص 184 .

شهادت عيسى (ع) عليه مسيحيت (49)

اين آيات گفت گوى خداى تعالى را با مسيح بن مريم درباره آن چه كه مسيحيان در حق وى گفته اند حكايت مى كند و گويا غرض از نظم و نسق اين آيات اعترافاتى است كه عيسى عليه السلام به زبان خود كرده و وضع زندگى دنيوى خود را حكايت كرده باشد، كه حق او نبوده درباره خود ادعائى كند كه حقيقت ندارد، چه او در برابر چشم خدا بوده، چشمى كه نه خواب دارد و نه كم نور مى شود و اين كه او ذره اى از آن چه خداوند برايش محدود و معين كرده، تجاوز نكرده است. او چيزى نگفته جز آن چ_ه را ك_ه م_أم_ور ب_وده بگ_وي_د و ك_ارى نك_رده ج_ز آن چ_ه خ_داون_د م_أم_ور ك_رده، انج_امش ده_د و آن ك__ار هم__ان شه__ادت و گ__واه__ى اس__ت.

آي_ات ق__رآن شريف چنين آغاز مى ش__ود:

(50) تعليمات عيسى و تحريفات كليسا

«و به يادآر زمانى را كه خداى تعالى به عيسى بن مريم فرمود:

- آي__ا ت_و ب_ه م_ردم گفت_ى ك_ه اى م_ردم م__را و م___ادرم را،

به غير خدا دو معبود ديگر بگيريد؟!

عيس__ى گف___ت:

- پ__روردگ____ارا! من____زه__ى ت___و!

ش_ايست_ه م_ن نيست چي_زى را بگ_وي_م ك_ه ح_ق من نيست!

و فرضا هم اگر گفته باشم تو خود آن را شنيده و دانست_ه اى!

آرى ت___و م_ى دان_ى آن چ__ه را ك____ه در نف_س م__ن اس__ت،

و اين منم كه به چيزهائى كه در ن_زد ت_وست آگ_اهى ن_دارم!

شهادت عيسى (ع) عليه مسيحيت (51)

ب_ه راست__ى، آرى ت___و ع__لاّم الغي_وب__ى!

من به مردم چيزى را ج_ز آن چ_ه ك_ه تو دست_ور دادى نگفتم،

و

ت___و دست______ور دادى بگ____وي_____م:

- خ_داى را ك_ه پروردگار من و پروردگار شم_است بپرستيد!

من تا زمانى كه در ميان آن ها بودم شاهد اعمال آن ه_ا بودم،

پس از اين كه مرا به سوى خود خواندى،

تو خودت مراقب و شاهد بر آنان بودى،

و ت___و ب___ه ه__ر چي___ز ش___اه___دى!»

زمان اين گفت گو روز قيامت است. در اين گفت گو به جاى كلمه "مريم" از كلمه

(52) تعليمات عيسى و تحريفات كليسا

"مادرم" استفاده شده، تا فهميده شود كه تولد عيسى از مريم (بدون وجود پدر) مانند يك فرد انسانى بوده است و نيز به اين دليل كه اين شرايط تولد آن حضرت بوده، كه مسيحي__ان را به هوس پرست__ش آن دو انداخت_ه است!

هدايت آنان و امثال آن، وكيل است! پس از اين دو آيه شريفه كه حال مسيح عليه السلام را حكايت مى كند، معلوم شد كه ساحت مقدس آن جناب از اين خراف__ات كه ملت مسي__ح در حق وى مى گوين__د، منزه و ب__رى است و وى مسئول

(54) تعليمات عيسى و تحريفات كليسا

آن چه مى گوين_د و مى كنن__د، نيست و ل__ذا خود مسي__ح در آخ__ر كلام_ش ع_رض كرد:

«- اگر عذابشان كنى، اختيار دارى،

چ_ه آن__ان بن_دگ___ان ت_و هستن___د،

و اگر از جرمشان درگذرى باز هم امر به دست توست،

زي_را ت____و ع__زي__ز و حكيم___ى!»

عيسى عليه السلام نشان مى دهد كه خود را مسئول حرف ها و اعتقادات كفرآميز ملت خود نمى داند و مى فرمايد كه اگر سرانجام كار امت من به چنين شرك و كفر رسوا و مفتضحى كشيد، من كه پيغمبر آنان بودم هيچ تقصيرى نداشتم و هيچ تعهدى درباره آن به گردنم نيست... اينك اين امت من و اين حكم تو، هر طور كه مى خواهى در آنان حكم كن! اگر بخواهى آنان را مشمول حكمى كه درباره كسانى كه به تو شرك مى ورزند،

شاهد بودن عيسى (ع) به اعمال قوم خود (55)

قرار دهى و به آتش بسوزانى، ب_ه ه_ر ح_ال بن_دگ_ان ت_وان_د و اختي_ار و ت_دبي_ر ام_ورش_ان ب_ه دست ت_وست و اگ_ر هم بخ_واهى اث_ر اين ظل_م عظيمى ك_ه ك_رده ان_د مح__و سازى و بدين وسيل__ه از ايشان درگ__ذرى، باز هم تو عزي__ز و حكي__م هست__ى!

در ك____لام او ظ__اه___ر اس__ت.

اگ__ر دق__ت ش__ود، هي__چ ي__ك از جم__لات كلامش را ايراد نكرده، مگر آن كه با

(56) تعليمات عيسى و تحريفات كليسا

زيب__اترين ثن_ا و بلي_ع ت_رين و صريح ترين لسانش آميخته است.(1)

و ب_ه پ_اس اين احسان لقب مزبور را به وى دادند.

چ__ون اين كلمه نزد يهودي__ان عنوان لقب داشته، چنان كه مسيحى هاى امروزى كلمه "پدر" را براى پاپ ها و كشيش__ان و بطريق ه__ا لقب داده ان__د و از اي__ن ك__ه خداى تعالى راجع ب_ه هر دو مى فرمايد:

«يه__ود و نص__ارى گفتن__د م__ا ف__رزن__دان خ__دا و دوست__ان اوئي__م!» (18 / م__ائ__ده)

غُلُوّ اهل كتاب در دين خود (59)

نيز استفاده مى شود "عزير" داخل در عموم "احبار" و "رهبان" و جزو آنان به شمار رفته است و يهود به چشم يك مرد دينى به او مى نگريسته است و او را مانند احبار و رهبان لقب "ابن اللّه داده اند و اگر تنها از "عزير" اسم برده به پاس همان خدمتى بوده كه نسبت به احياء مذهب يهود كرده است.

خلاصه، غلو اهل كتاب همين بوده كه انبياء و احبار و رهبانان خود را تا مقام ربويت بالا مى برده و در برابرآنان به نحوى كه جزبراى خداشايسته نيست خضوع مى كرده اند.

در شرع و اديان الهى، اسماء پروردگار "توقيفى" هستند، يعنى اسم_ائ_ى را ب_اي_د ب_ه خ_داون_د سبح_ان اط_لاق ك_رد ك_ه از ن_احي_ه ش_رع رسي_ده ب_اش_د، ن_ه از پيش خود! و بى بند و بارى در اين كار نتيجه اش اين شده كه اين دو كلمه "پدر و پسر" چه آلام و مصيبت هائى بر سر ملت يهود و مسيح در چند قرن گذشته آورده و مصيبت هائى كه

(60) تعليمات عيسى و تحريفات كليسا

امت مسيح مخصوصا از اولياى كليسا ديده است و از اين به بعد هم خ_واه_د دي___د! (1)

مى كن__د از اين كه در دي__ن خ_ود غل__و كنن__د و مسي__ح را خدا يا پس__ر خ__دا بدانن___د.

1- ال_ميزان، ج 11، ص 130 .

قرآن غُلُوّ اهل كتاب را سرزنش مى كند! (61)

ممكن است خطاب به يهود و نصارى هر دو با هم باشد، زيرا يهود نيز مثل نصارى در دين غلو مى كنند و نسبت به خداى سبحان ناحق مى گويند و "عزير" را پسر خ_دا مى خ_وانن_د و ي_ا برخ_ى از "احب_ار و رهبانان" خود را مرتب__ه خدائى قائ__ل مى شون__د.

در آيات زير خداى تعالى آن ها را چنين متنبه مى سازد:

«اى اه_ل كت__اب! در دينت____ان غل____و مكني___د!

و ب_____ر خ____دا ج______ز ح_____ق مگ____وئي_____د!

همانا مسي_ح عيس_ى ب_ن م_ري_م رس_ول خ__دا و كلم__ه اوس_ت، ك__ه ب__ه مري__م الق__اء ك______رد و روح___ى از ط___رف اوس____ت!

پس ب__ه خدا و رس__ولان او ايم___ان بي__اوري___د!

(62) تعليمات عيسى و تحريفات كليسا

و مگ_وئي____د ك__ه خ_____دا س___ه ت___اس________ت!

ب__از ايستي_د! ك_ه ب___راى شم___ا بهت___ر اس____ت!

خ_________دا ي________ك خ__________داس__________ت!

و من__زه است از اين كه فرزن__د داشت____ه باش__د!

هرچه در آسمان ها و هرچه در زمين است، از آن اوست،

و خدا براى كفالت كافى است!

نه مسيح و نه ملائكه مقرب، ه_رگز س_رب_از نمى زنن_د از اين ك_ه بن_ده خ_دا باشند! و هر ك_س از بندگ__ى او سرباز زند و تكبر ورزد، به زودى خدا همگى آنان را ب___ه س__وى خ__ودش محش___ور خ__واه____د ك___رد...!»

قرآن غُلُوّ اهل كتاب را سرزنش مى كند! (63)

ذكر عبارت "مسيح عيسى پسر مريم" تصريح به اسم او و اسم مادر او از اين جهت است كه از تفسير و تأويل به هر معناى مغايرى خيلى دور باشد و هم دليل بر آن باش_د ك_ه

وى ني_ز م_انن___د ه_ر انس_ان داراى م___ادر، مخل_وق اس__ت.

پس اگر مطلب اين است، پس بر شما واجب است كه بدين نحو ايمان آوريد و راجع ب_ه خ_دا ق_ائل ب_ه رب_وبيت شوي__د و نسبت به رس__ولان او - از جمل__ه خوددارى كني_د!

مسي__ح بر اساس صري__ح انجيل هاى موج__ود خدا را بندگى مى كرد، لذا معنى ن__دارد كه اگ__ر او يك___ى از سه ت_ا ب_اش__د، خودش را عب__ادت كن__د!!؟ (1)

1- المي_________زان، ج 9، ص 229 .

(64) تعليمات عيسى و تحريفات كليسا

تحريفات كليسا

اي_ن دشمنى و كين_ه ك_ه خ_داون_د تع_ال_ى ذك_ر ف_رم_وده از صف_ات نفس_ان_ى راس_خ ملت ه_اى مسيح_ى گشت_ه و ه_م چ_ون آتش آخ_رت ك_ه چ_اره اى از آن ن_دارن_د و ه_ر وق_ت از غ_ايت ان_دوه و ن_اراحت__ى مى خ_واهن_د از آت__ش بي_رون بي_اين_د، دوب_اره ب___دان ع___ودت داده مى ش_ون__د و ع_ذاب س_وزان چش_ان___ده م_ى ش_ون___د.

از زمانى كه عيسى بن مريم عليه السلام به آسمان رفت و حواريون و مبلغين دوره گرد شاگردان آن حضرت با يك ديگر اختلاف كردند، ميانشان اختلاف پيدا شده و دائما رو به تزائد گذشته و به جنگ ها و كشتارها و غارت ها و انواع تبعيدها و غيره تبديل شده. و حتى به جنگ هاى جهانى بزرگ رسيده كه كره را به خرابى و انسانيت را به فناء و انقراض تهديد مى كند!

اين ها هم_ه از تب_ديل نعم_ت ب_ه نقم_ت و ت_ولي_د ض_لالت و گم_راه_ى از فع_اليت

كيفر پيمان شكنى مسيحيان (67)

آن ه_اس__ت و ب_ه زودى خ_داون_د سبح_ان به حقيقت اعمالشان واقف شان مى كن__د! (1)

به عنوان معارف الهى و آسمانى به بشر مى آموزد؟ و چگونه ادب بن_دگى در آن رع_ايت ش_ده است؟

1 _ به نم_ازگ_زار مى آم_وزد ك_ه بگ_وي_د: پ_در م_ا (يعنى خداى تعالى) در

تحليل نماز مسيحيان (69)

آسمان هاست. (در حالى ك_ه ق_رآن مجي_د خ_دا را من_زه از مك_ان م_ى دان_د.)

2 _ درباره "پدرش" دعاى خير كند، كه اميدوارم نامت متقدس باشد.

(البته ف_رام__وش نش_ود ك__ه "متق_دس " ب_اش_د، ن_ه "مق_دس" - يعنى ق_داست ق_لابى ه_م داشته باش_د، كافى است؟!!)

و نيز اميدوارم كه فرمانت در زمين مجرى و تيغت برّا باشد، همان طور كه در آسمان است. حال چه كسى مى خواهد دعاى اين بنده را درباره خدايش مستجاب كند؟ آن هم دعائى كه به شع_اره_اى اح_زاب سي_اس_ى شبي_ه ت_ر اس_ت ت_ا ب_ه دعاى واقعى!؟

3 _ از خدا يا "پدرش " درخواست مى كند: نان تنها امروزش را بدهد! و در مقابل بخشش و مغفرتى كه او نسبت به گناه كاران خود مى كند، وى نيز نسبت به او با مغفرت خود تلافى نمايد و همان طور كه او در مقابل جفاكاران از حق خود اغماض مى كند، خدا

(70) تعليمات عيسى و تحريفات كليسا

هم از حق خود نسبت به او اغماض كند.

ح_الا اي_ن نم_ازگ_زار مسيحى چ_ه حق_ى از خ_ودش دارد، ك_ه از خ_ود اوست و خ_دا به او ن_داده باش_د، معل_وم نيست ؟

4 _ از "پدر " بخواهد كه او را امتحان نكن_د، بلكه از شر شرير نجات دهد و حال آن كه اين درخ_واست، درخ_واست ام_رى است مح_ال و نش_دنى، زي_را اين ج_ا دار امتحان و استكم__ال اس__ت و اص__لاً نج__ات از ش_ري__ر ب_دون ابت_لاء و امتح_ان معن_ا ن_دارد!

از همه اين ها بيشتر،

وقتى تعجب مى كنى كه نوشته كشيش فاضل "گوستاولوبون " را در كت___اب "ت__اري_خ تم__دن اس_لام___ى" او مش_اه__ده كن___ى ك___ه م__ى گ___وي____د:

«اسلام در معارف دينى چيزى بيشتر از ساير اديان نياورده، چون همه اديان بشر را به سوى توحيد و تزكيه نفس و تخلق به اخلاق فاضله و نيز به عمل صالح دعوت

تحليل نماز مسيحيان (71)

مى كردند، اسلام نيز همين ها را گفته است. چيزى كه برترى يك دين را بر دين ديگر اثبات مى كند، به اين است كه ببينيم كدام يك از اديان ثمره بيشترى در اجتماعات بشرى داشت_ه اس_ت.» (لاب_د منظورش اين است كه ثمره دين مسيحيت در تعليم و تربيت بيشتر از اس___لام اس_ت؟!!)

خواننده محترم با مقايسه اين الفاظ نماز در مسيحيت با الفاظ و معانى سوره "حمد" كه در نم_از مسلمان__ان خوان__ده مى شود، پى به عظم__ت س__وره "حم__د" مى ب__رد. (1)

1- ال_ميزان، ج 1، ص 76 .

(72) تعليمات عيسى و تحريفات كليسا

است ك_ه بي_ن ق_دم_اى ب_ت پرس__ت هن_د، چي__ن، مص_ر، كل_دان، آش_ور و اي_ران راي___ج ب__وده اس_ت.

هم چنين ميان بت پرستان قديمى غرب، مانند: رومان ها، اسكانديناوى ها و امثال آنان، بازار گرمى داشته است.

(74) تعليمات عيسى و تحريفات كليسا

يهود و نصارى مى داند. علاوه بر آن كه عرب جاهليت مبتكر عقيده وثني_ت و بت پ_رستى نيست و ب_ه شه_ادت ت_اريخ اصن_ام و بت ه_ائى ك_ه م_ورد پ_رستش آن_ان ب_وده، از اقوام و مل_ل ديگ__ر ب_دان ج_ا منتق_ل ش_ده ب_ود.

قرآن شريف داستان نوح عليه السلام و اسامى بت هائى را كه در عرب جاهليت معروف بوده، يادآورى نموده است و نش_ان مى ده_د ك_ه ريشه ه_اى بت پ_رستى از چ_ه ت__اريخ_ى مانده است.

گذشته از اين، تماس و معاشرت وثنين روم و يونان و مصر و سوريه و هند با اهل كتاب ساكن در "فلسطين" و حوالى آن، بيشتر از تماس و معاشرت با اعراب بوده و انتقال مسلك ها و عقايد خرافى از آنان به يهود و نصارى صحيح تر است.

پس، مراد از كافرانى كه اهل كتاب با آنان در قائل شدن به "پسر داشتن خدا" هم

(82) تعليمات عيسى و تحريفات كليسا

عقيده مى باشند، همانا قدماى مشرك و بت پرست هند و چين و روم غربى و يونان و شم_ال آف_ريق__اس_ت.

چنان كه تاريخ نظاير عقايد يهود و نصارى را- در قائل شدن به "پسر خدا" و "پدر بودن خدا" و تثليث و دارزدن و فدا و امثال آن را از آنان نقل كرده است و اين خود از حق_اي_ق ت_اريخى اس_ت، ك_ه ق__رآن شري__ف از آن خب__ر داده اس__ت.

«بگ_و اى اه_ل كت_اب! در دي_ن خ_ود ب_ه ن_احق غل_و مكني_د!

و پيروى خواهشهاى قومى را مكنيد، كه در سابق گمراه شدند،

و بسي_ار را نيز گمراه كردن__د و از راه راس_ت دور افت__ادن___د!» (77 / مائده) (1)

1- المي_________زان، ج 6، ص 187 .

انحراف مسيحيت از نظر قرآن (83)

الَّ_ذينَ قالُ_وا اِنَّ اللّ_هَ هُوَ الْمَسيحُ ابْنُ مَرْيَمَ....» (17 و 18 / مائده)

چگ__ونگ__ى كف__ر معتق__دي__ن ب__ه اقانيم ثلاثه را خداى تعالى در قرآن مجيد چنين بي__ان ف_رم_____وده اس__ت:

«هم____ان____ا آن___ان ك___ه گفتن____د:

- خ___دا، عيس_ى ب_ن م__ري__م اس_ت، ك__اف__ر ش__دن___د.

بگ_و اگ_ر خ_داون_د بخ_واه_د مسيح بن م_ريم و م_ادرش،

و تم____ام اه___ل زمي___ن همگ___ى را ه___لاك كن______د،

(84) تعليمات عيسى و تحريفات كليسا

كيس__ت ك__ه اختي__ار چي_زى از خ__دا را داشت__ه ب_اش_د؟

ملك آسمان ها و زمين و مابين آن ها مخصوص خداست،

او ه_ر چ_ه بخ_واه_د م__ى آف__رين__د،

و خداوند بر هر چيزى قدرت دارد!»

صحب__ت قرآن مجيد درب__اره كسانى است كه قائ__ل ب__ه اتح_اد خ_داون_د ب_ا مسي_ح ب_وده و مى گويند: عيسى با اين كه بش_ر است، خداس__ت!؟

البته امكان دارد كه اين جمله يعنى "خدا، مسيح بن مريم است" را بر آن دو قول ديگر تطبيق داد: يكى اين كه عيسى پسر خداست و ديگر اين كه عيسى سوم سه تاست (كه دوتاى ديگر پدر و روح القدس است،) ولى ظاهر عبارت قرآن مجيد اين است ك___ه خ___دا

كفر و تناقض در اقانيم ثلاثه (85)

را عين_ا هم_ان مسيح مى دانسته اند كه از باب اتحاد - يكى شدن دو موجود - م_ى باش_د.

خداوند سبحان در آيه فوق نشان داده است كه عيسى بشر است، زيرا پسر مريم است، يعنى مادر دارد و مانند ساير افراد انسان تحت تأثير پروردگار است و ضمنا از اين جهت عيسى و مادرش با هم فرقى ندارند و نه تنها با او بلكه عيسى با ساير ساكنين كره زمين يكسان است.

آنان كه عيسى را با فرض خدائى بشر مى دانند، حرفشان كاملاً در

تناقص است. از يك طرف او را پسر مريم مى دانند كه بشر است و قابل هلاك شدن از طرف خداست و از ط__رف ديگر او را خ__دا فرض مى كنن__د و اين تناقض را پيش مى آورند كه چگ_ون_ه خ_دا هلاك مى شود؟ (1)

1- المي____زان، ج 10، ص 73 .

(86) تعليمات عيسى و تحريفات كليسا

از او استق_لال دارد و تم_ام احك_ام و اوص_اف اله_ى ب_ر او ص_ادق است، ف_رض نم_ود؟!

x 3 _ اگر زائيدن و زادن در حق او جائز باشد، جواز آن مستلزم آن است كه فعل

(88) تعليمات عيسى و تحريفات كليسا

تدريجى را براى خدا صحيح بدانيم و اگر فعل تدريجى در حق اوجائزباشد،بايد ذات اقدس او داخل ناموس ماده و حركت باشد و آن باطل است و آن چه به اراده و مشيت او واقع مى ش__ود، بدون تدري___ج صورت مى گيرد.

آي__ه ق_رآنى در اين زمين_ه مى فرماي_د:

«گفتن____د: خ____دا داراى ف__رزن___د اس___ت! "سُبْحانَ____هُ"!

او من__زه از اي_ن گفت__ه ه___است!

بلك_ه آن چ_ه در آسم___ان ه_ا و زمي_ن اس_ت م__ال اوس__ت،

همگى در برابرش سر به فرمانند!

او آفرينن_ده آسم_ان ه_ا و زمي_ن ب_دون الگ_وى قبل_ى اس_ت!

قرآن عليه مذهب تثليث (89)

و آن گاه كه اراده آف_ري_دن چي_زى را بكن_د، فقط بدان گويد:

"ب__اش!" و آن "ب_ه وجود مى آي___د!"» (116 و 117 / بقره)

ب: احتج___اج از راه خص__وص

و آن بيان اين است كه عيسى "پسرى كه خدا ب_اش_د،" نيست، بلكه او تنها بنده مخلوق است و هيچ گ_ونه مشاركتى در حقيق_ت الهي_ه ن_دارد.

در عيسى عليه السلام جنبه هاى بشرى و لوازم آن ديده مى شود:

عيسى را مادرش مريم به حال جنينى در رحم تربيت كرد. سپس چون زنان ديگر حمل خود را بر زمين نهاد. او كودك خود را چنان كه كودكان ديگر در تحت نظر مادران تربيت مى شوند، تربيت نمود.

(90) تعليمات عيسى و تحريفات كليسا

عيسى پس از دوران كودكى مراحل شباب و كهولت را طى كرد و در تمام آن مراحل حالش حال يك انسان طبيعى بود. تمام حالات و عوارضى كه به يك نفر

انسان وارد مى ش__ود (مانند: گرسنگى و سيرى، سرور و غم، لذت و الم، خوردن و آشامي__دن، خواب و بي_دارى، رن_ج و راح_ت،) در دوران حي_ات و زن_دگى به او هم عارض م__ى ش_د.

اين ب__ود آن چه از حال مسي__ح، هنگامى كه بي__ن مردم مى زيس_ت، ديده شده است.

هي_چ ص_احب عقل_ى ت_ردي_د ن_دارد ك_ه چنين شخص_ى ب_ا اي_ن اح_وال و ع_وارض حتما چ_ون س_اي_ر اف_راد انس_ان ف_ردى از انس_ان خ_واه_د ب_ود و م_انن_د اف_راد ه_م نوع خود مخلوقى بيش نيست.

اما صدور معجزات به دست او، (مانند: زنده كردن مردگان، آفريدن پرنده، شفا دادن نابينايان و مبتلايان به پيسى،) و هم چنين تحقق خوارق وجودى براى خود او (مانند آن

قرآن عليه مذهب تثليث (91)

كه بدون پدر به وجود آمد،) تماما امورى است كه نسبت به عادت و سنت جارى در طبيعت، از خ_وارق محس_وب مى ش_ون_د، زي_را اي_ن قبي_ل م_وض_وع_ات وج_ودش_ان ن_ادر و ك__م ي_اب اس__ت، ن__ه آن ك__ه از مح_الات ب_اش___د!

چگونه محال باشد؟ با اين كه تمام كتب آسمانى درباره آدم مى گويند: او از خاك آفريده شد، بدون اين كه پدرى واسطه وجودش شده باشد.

هم چنين براى انبياء گذشته، مانند: صالح و ابراهيم و موسى عليه السلام معجزاتى ذكر شده كه تمام آن ها در كتاب هاى آسمانى مستور است و بدون اين كه به واسطه آن معجزات برايشان مقام الوهيت و خدائى ثابت كنند، يا از انسانيت آن ها را خارج سازند!!

قرآن شريف اين مطالب را در آيه شريفه سوره مائده ذكر فرموده و در ميان تمام افعال مخصوصا "خوردن طعام" را ذكر نموده كه بيش از همه دلالت بر ماده بودن او

(92) تعليمات عيسى و تحريفات كليسا

دارد

و مستل_زم ني_ازمن_دى و ح__اجت اس_ت، ك_ه مغ__اي__ر ب_ا خ_دا ب__ودن اس_ت! آي__ا ال__وهي__ت چني___ن ف__ردى معن_____ى دارد!؟

(در برخى جاها در انجيل ها نيز چنين مطالبى يافت مى شود كه از زبان عيسى عليه السلام نقل كرده كه آن حضرت خود را انسان و پسر انسان شمرده است. و رد داستان هاى انجيل ها حكايت خوردن و آشاميدن و خوابيدن و راه رفتن و رنج بردن و تكلم كردن عيسى ذكر شده، كه جاى هيچ تأويلى نيست!)

وقتى مسيح دعا مى كرد و تضرع و خشوع در پيشگاه خداوندى مى نمود، شاهدى براى بندگى او بود، نه تعليم و آموزش ديگران! حتى عبادت ملائكه و روح القدس نيز نش_ان_ه بن_دگ_ى آن ه_ا در پيشگ__اه خداست!

وقت_ى مسيح عب_ادت مى ك_رد و ديگ_ران را ب_ه عب_ادت خ_داون_دى دع_وت مى نم_ود،

قرآن عليه مذهب تثليث (93)

اي_ن مغ__اي__ر اس_ت ب_ا خ_دا ب_ودن خ_ودش!

آي_ات سوره نساء و انبياء و مائده همگى استدلال هاى قرآن شريف در اين م____وض_____وع اس__ت:

«... هرگز نه مسي_ح از بنده خدا بودن استنكاف دارد و نه فرشتگان مقرب!» (172 / نساء)

وقتى انجيل ها پر است از مطالبى كه "روح القدس" فرمان بردار خدا و فرستادگان اوست، چه معنى دارد كه كسى كه به خودش فرمان دهد و از خودش فرمان بردارى نمايد؟ و يا اين كه از مخلوقش انقياد كند و در مقابل او كرنش نمايد؟! عبادت كردن مسيح هم با خدا بودنش چنين مغايرتى دارد!

شما اگر عبارت انجيل را به دقت از نظر بگذرانيد، با اين كه در آن مانند عبارت "من و پدر يك هستيم" (انجيل يوحنا باب دهم) را از زبان عيسى نقل كرده است، با اين وصف

(94) تعليمات

عيسى و تحريفات كليسا

حت__ى براى نمون__ه يك جا ه__م پيدا نخواهي__د كرد كه در آن عيس__ى مردم را صراحتا ب__ه عب_ادت و پ_رستش خ__ود دع_وت كرده باش___د!!

بر فرض هم كه جمله اى كه از زبان او نقل شده صحيح باشد، مراد آن است كه عيسى اطاعت و پيروى خودش را اطاعت و پيروى خدا معرفى كرده است. و اين طرز بيان در ق__رآن مجي__د فراوان اس__ت، مانن__د آيه زي__ر كه مى فرماي__د اطاع__ت و پي__روى رسول اللّه صلى الله عليه و آله اطاعت خداى متعال محسوب مى شود:

«مَنْ يُطِعِ الرَّسُولَ فَقَدْ اَطاعَ اللّهَ!» (80 / نساء) (1)

1- الميزان، ج 6، ص 159 .

قرآن عليه مذهب تثليث (95)

اسم نصرانيت خود دل خوش بودند، ولكن اسم آن ها را سودى نبخشيد و سرپوش كفر و شركشان نشد، اينان نيز به مثل يهود آن طور كه بايد ايمان نياوردند، زيرا مى گفتند: _ خدا همان مسيح پسر مريم است!

سوم_ى از سه تاست!!»

و آن سه چيز عبارتند از: 1 _ پدر 2 _ پسر 3 _ روح

يعنى كلمه "اللّه بر هر يك از اين سه صادق است، چون در ابواب مختلف انجيل ها زياد به چشم مى خورد اين كه: أب اله است، ابن اله است و روح اله است!!

و در همين انجيل هاست كه: اله در عين اين كه يكى است، سه چيز است و مثال مى زنند به اين كه كسى بگويد: فلانى فرزند فلان كس است كه انسان است. يعنى در اين ج__ا نيز يك چيز سه چيز است، زيرا در مثال بيش از ي_ك حقيق_ت چي_زى نيس_ت و در عي_ن ح_ال ه__م ف_لان_ى اس__ت و ه_م پس_ر ف_لان كس و ه_م انس_ان.

ولى غفلت كرده اند از اين كه اين كثرت و تعددى كه در وصف است، اگر حقيق_ى و

كفر ناشى از عقيده سه خدائى يا اقانيم ثلاثه (101)

واقع_ى باشد لابد موصوف هم متعدد خواهد بود، كما اين كه اگر موصوف حقيقتا واح_د باشد قهرا كثرت و تعدد اوصاف اعتبارى خواهد بود و محال است كه يك چيز در عي_ن اين كه يك_ى است، سه چيز باش_د و عق_ل سلي_م اي_ن معنى را نمى پ_ذيرد!

عجيب اين جاست كه بسيارى از مبلغين مسيحى به اين حقيقت اعتراف كرده و درباره اين عقيده كه جزو اولى ها و اساس دين (فعلى) مسيح است، مى گ_وين_د: اي_ن مطل_ب از مس_ائ_ل لاينحل_ى اس_ت ك_ه از م_ذاهب پيشينيان به يادگار مانده است، وگرنه به حسب موازين علمى درست درنمى آيد.

با كم_ال تعج__ب بايد پرسي__د با اين اعت__راف پس چ__را دست از آن برنمى داري__د؟

مگر در صحت و بطلان يك مطلب خلف و سلف دخالت

دارند، كه اگر از سلف و نياكان به يادگار مانده باشد، بدون دليل صحيح و لازم الاتباع باشد؟ و اگر خلف و نسل

(102) تعليمات عيسى و تحريفات كليسا

جوان آن را فهمي_د و گف_ت نبايد پذيرفت؟

ميلي_ون ه_ا مسيح_ى در جه__ان آن را پ__ذي__رفت__ه ان__د؟

حقيقت اين است كه تثليث درذهن عامه مردم مسيحى جنبه تعارف و تشريف را دارد. يعنى اگر از يك نفر مسيحى معمولى بپرسيد: معنى پدرى خدا و فرزندى مسيح چيست؟ مى گويد: معنى اش اين است كه مسيح از عظمت و بزرگى به پايه اى است كه اگر ممكن بود براى خداوند متعال پسرى قائل شد، بايد گفت او مسيح است! چون در بشر كسى كه

نظر مسيحيان فعلى درباره خدا بودن مسيح (105)

مسي_ح را در عظم__ت ب_ه او تشبي_ه كني_م، وج_ود ن__دارد، از اي_ن رو مى گ_وئي__م: مسي_ح پسر خ_دا و خداوند پدر اوست!

در حقيق_ت ع_ام_ه مسيحى ه_ا معن_ى واقع_ى تثلي_ث را در نظر ندارند و آن را جويده و به ص_ورت چي_ز ديگ_رى در آورده ان_د و ب_ه ظ_اه_ر نسبت تثليث ب_ه خ_ود مى دهند.

ولكن علماى آن ها معناى واقعى تثليث را قائلند.

آرى اين هم__ه اختلافات و خون ريزى ه__ا از ناحي__ه دانشمندان و علماى مسيحى به وج__ود آم__ده است!!!! از كسان__ى ك__ه خداون__د سبح__ان در جنايت ك__ارى و ظل__م و ست___م آن ه__ا (البت__ه قب____ل از اس_لام) ف_رم_وده:

«متفرق نشدند مگر بعد از اين كه علم به حقيقت پيدا ك_ردند،

ولى با اين وجود بين خودشان بغى كردند!»

(106) تعليمات عيسى و تحريفات كليسا

(حال علماى مسيحيان بعد از اسلام از تاريخ جنگ هاى صليبى و محاكمات تفتيش عقايد و امثال آن در جنايت هاى قرن هاى اخير براى همه روشن است!)

بنابراين نمى توان در خصوص اين مسئله نسبت به عموم ملت مسيح حكم واحد و كلى كرد! براى اين كه بين عامى آن ها و علمايشان فرق است. همه شان داراى كفر حقيقى كه برگشتن به استضعاف نباشد، نيستند.

و كفرى كه عبارت باشد از انكار توحيد و تكذيب آيات خدا مخصوص است به علماى آن ها و مابقى عوامند و مستضعف! و خداوند در بسيارى از آيات خود كسانى را كه كفر بورزند و آيات خدا را تكذيب كنند، به خلود در آتش تهديد كرده است!

پاره اى از مسيحيان نيز هستند كه به تثليث اعتقاد ندارند و آيه قرآن نيز شايد به همين منظور از كلمه (مِنْهُم - بعضى از آن ها) استفاده كرده است. آن ها درباره مسيح جز

نظر مسيحيان فعلى درباره خدا بودن مسيح (107)

اين كه يكى از بندگ__ان خداس__ت كه ب_ه رس_الت مبع_وث ش_ده، اعتق_اد ديگ_رى ندارند و اي__ن احتم__ال بعي__د نيس_ت!

چنان كه تاريخ نشان داده، مسيحيان حبشه و نقاطى ديگر اعتقاد به تثليث نداشته اند.

و فرزند دو فرد از افراد بشر بودند، كه طعام مى خوردند و اگر نمى خوردن_د از بي_ن م_ى رفتن_د، اي_ن طع_ام خ_وردن و دنبال_ه اش از روى احتي_اج بوده و احتي_اج خ_ود اولي_ن دلي_ل ب__ر امك__ان و مخل_وقيت اس_ت.

پس معلوم مى شود مسيح مخلوق بوده، نه خالق و از مخلوق ديگرى به نام مريم متولد شده است. او بنده اى از بندگان خدا بود، كه خدايش به رسالت به سوى مردم فرستاده است، فرزندى بوده كه با مادرش به عبادت خدا مى پرداخته اند و بدون اين كه داراى ربوبيت والوهيت باشد با ساير موجودات عالم در مجراى امكان كه مسير فقر و حاجت است، جريان داشته اند.

كتاب هاى انجيلى كه هم امروز در دسترس مسيحى هاست، اعتراف و تصريح دارند بر اين ك__ه مري__م دخت__رى بوده كه به پروردگ__ار ايمان داشت__ه و به عب__ادت و بندگ__ى او مى پرداخت_ه اس_ت.

(110) تعليمات عيسى و تحريفات كليسا

و نيز تصريح دارند بر اين كه مسيح از همين مريم متولد شده است، مثل ساير انسان هائى كه هر يك از انسان ديگر متولد مى شوند. و نيز صراحت دارند بر اين كه عيسى عليه السلام فرستاده خدا به سوى مردم بوده است، مانند ساير فرستادگان خدا بدون هي_چ تف_اوت و ني_ز تص_ريح دارن_د ك_ه او و م_ادرش م_انند ساير مردم غذاخور بودند!

بنابراين، آن چه را كه قرآن مجيد به مسيح و مادرش نسبت داده، مورد اعتراف انجيل هاى موجود است و اين خود دليل قاطعى است كه مسيح بن_ده اى بوده فرستاده از ن_احي_ه خ_____دا!!

(اين آي_ه نش_ان م_ى ده_د ك_ه در بي_ن م_ذاهب مسيحيت اين عقيده وجود داشته كه م__ري_م را ني_ز م_انن_د پس_رش خ_دا م_ى دانستن_د!!)

مخلوق بودن عيسى و مادرش

(111)

عيسى و تحريفات كليسا

ام___ا منظ__ور آن___ان ه__م ج____ز رض__اى خ____دا نب____ود،

ام_ا آن ط_ور ك_ه باي_د رع_ايت آن رهب_اني_ت را نك__ردن__د،

و در نتيج_ه ب_ه كس_ان_ى ك_ه از ايش_ان ايم_ان آورده ب_ودن_د، اج_رش_ان را دادي__م،

و بسي_____ارى از ايش____ان ف____اس___ق ش_______دن________د!»

ظاهرا مراد به قرار دادن رأفت و رحمت در دل هاى پيروان عيسى عليه السلام اين باشد كه خدا آنان را موفق به رأفت و رحمت در بين خود كرده است و در نتيجه بر پايه كمك به يك ديگ__ر و مسالمت زندگ__ى مى كردند، هم چنان كه ياران پيامبر اسلام عليه السلام را نيز به اي__ن خصل_ت ستوده و فرموده: «رُحَماءُ بَيْنَهُ_مْ!» (29 / فتح)

و اما مسئله "رهبانيت" در بين مسيحيان را بدعتى از پيش خودساخت__ه مى شمارد و مى فرمايد:

بدعت رهبانيت در مسيحيت (115)

«پيروان مسيح از پيش خود رهبانيتى بدعت نهادند،

ك_ه م_ا آن را ب_راى آن_ان تش_ري_ع نك_رده ب_ودي_م!»

"رهبانيت" به معن_اى خشي_ت و ت_رس اس_ت، ك_ه ع_رف_ا اط_لاق ب_ر "ت_رك دني_ا" م_ى ش_ود ب_ه اي_ن ك_ه كس_ى رابط_ه خ_ود را از م_ردم قط_ع كن_د و يك س_ره ب_ه عبادت خ__دا بپ__رازد و انگي_زه اش ب_ر اي_ن خشي_ت از خ__دا ب_اش_د.

"بدع__ت" به معناى اين اس__ت كه انسان چي__زى را جزو دين كند كه جزو دين نب_اش__د و سن__ت و ي__ا عمل__ى را ب___اب كن__د ك__ه در هي__چ دين___ى نب__وده ب_اش__د.

عبارت "ما بر آن ه__ا ننوشتي__م،" مى رساند كه چيزى را جزو دين كرده اند كه خ_داون_د ب___ر آن ه_ا نن_وشت__ه اس_ت.

اما چگونه رهبانيت را حفظ كردند؟

(116) تعليمات عيسى و تحريفات كليسا

خداوند مى فرمايد: ما آن رهبانيت را بر آنان واجب نكرده بوديم، لكن خود آنان براى خشنودى خدا و به

دست آوردن رضوان او آن را بر خود واجب كردند، ولى آن طور كه بايد همان رهبانيت خود ساخته را حفظ نكردند و از حدود آن تجاوز كردند. (در اين گفتار اشاره اى است به اين كه آن رهبانيتى كه ياران مسيح از پيش خ_ود ساختند. هرچن__د خداى تعال__ى تشري__ع نكرده بود، ولى مورد رضايت خداى تعالى بوده است.)

در روايات اسلامى درباره "رهبانيت" روايتى از مجمع البيان از ابن مسعود، آم___ده ك_ه گف_ت:

من در رديف (ترك) رسول اللّه صلى الله عليه و آله سوار بر الاغ بودم، به من فرمود: - اى ابن ام عبد! هيچ مى دانى بنى اسرائيل مسئله رهبانيت را از كجا بدعت كردند؟

ع__رض داشتم: خ__دا و رسول__ش بهت__ر دانن__د! ف__رم__ود:

بدعت رهبانيت در مسيحيت (117)

- سلاطين جور بعد از عيسى بر آنان مسلط شدند و معصيت ها را رواج دادند. اهل ايم__ان به خش__م آمده و با آن__ان به جنگ برخاستند و در آخر شكست نصيب آنان شد و در نتيج__ه از مؤمني__ن ب__ه ج__ز ع_ده اى اندك نماندن__د.

اين بار گفتند: اگر دشمن ما را بشناسد و ما خود را به آنان نشان دهيم، تا آخرين نفر ما را نابود خواهند كرد و ديگر احدى باقى نمى ماند كه به سوى دين دعوت كند، پس بيائيد در روى زمين پراكنده و پنهان شويم تا خداى تعالى پيغمبرى را كه عيسى وعده اش را داده، مبعوث كند و منظورشان از آن پيغمبر، من (محمد صلى الله عليه و آله ) بودم، لاجرم متفرق شدند و به غارهاى كوه ها پناه بردند و از آن موقع "رهبانيت" را پى نهادند. بعض__ى از آن_ان متمس__ك ب_ه دين خ_ود ش__دن_د و بعضى ديگ_ر به كل__ى كافر شدند.

آن گ__اه رسول خدا صلى الله عليه و آله اين آيه را خواند

- «وَ رَهْبانِيَّةً نِ ابْتَدَعُوها ما كَتَبْناها

(118) تعليمات عيسى و تحريفات كليسا

عَلَيْهِ__مْ!» (27 / حديد)

و فرمود: اى ابن ام عبد! آيا مى دانى "رهبانيت" امت م_ن چيس__ت؟

ع___رض ك___ردم: خ__دا و رس_ول_ش بهت_ر م_ى دانن_د! ف__رم__ود:

- رهبانيت امت من: هجرت، جهاد، نماز، روزه، حج و عمره است! (1) (2)

1- ال_ميزان، ج 27، ص 261 .

2- مطلب زير تحت عنوان «The Bible And The Christendom» از جزوه تبليغى منتشره از طرف جامعه انجيل__ى Watch Tower Bible And Tract Society of Pennsylvaniaكه در س_ال 1982 انتش__ار يافته، ت__رجم__ه و نق___ل مى ش_ود:

انجيل و مسيحيت

خيلى ها انجيل را به عنوان كتاب آسمانى قبول ندارند و استدلال آن ها مربوط مى شود به اعمال نادرستى كه ملت هاى پيرو انجيل مرتكب شده اند و مى شوند و حقا جاى انكار نيست كه ملت هاى مسيحى كه اصطلاح__ا «جامعه مسيحيت» گفته مى شوند، بلاها و مصايب زيادى بر جامعه بشريت وارد آورده اند.

آيا اين به معناى آن است كه در تعاليم انجيل خلاف هست؟ نه! بلكه اين به خاطر آن است كه ملت هاى مسيحى و جامعه مسيحيت، به طور كلى، از مدت ها قبل كتاب آسمانى خود را كنار گذاشته اند و زندگى خود را برخلاف تعاليم عيس__ى مسيح تنظي__م كرده ان__د، لذا درست نيست كه ما انجيل را ملامت كنيم و خلاف كارى هاى جامعه مسيحيت را به حساب آن بگذاريم!

براى اين كه نشان دهيم مسيحيت اكثر تعليمات انجيل را زير پا گذاشته است، براى مثال چند نمونه از معتقدات آن ها را بررسى مى نمائيم:

1 _ تثليث

اساسى تري__ن دكت__ري__ن كليس__ا و مسيحي__ت يعنى «تثلي__ث» را در نظ__ر بگيري___م:

_ مطاب__ق دكت__ري__ن تثلي_ث، خدا از سه تن تشكيل شده: پدر، پسر و روح الق____دس!

_ اين سه با هم

در يك عرض و با هم به طور ابدى مشترك و هر سه در يك خدا داخلند؟!

تئوريسين هاى كليسا و مسيحي__ت اين دكتري___ن را يك نوع رم___ز و اس___رار مى نامند.

چه رم__ز باشد و چه نباش__د، سؤال اين اس__ت كه آيا چني__ن چيزى را انجيل ياد داده است؟ ما مشاهده مى كنيم كه عيس__ى در يكى از تعليمات خود به مناسبت__ى فرم__وده:

«خدا بزرگ تر از آن است كه من هستم!» (انجيل يوحنا 14/28)

در ي__ك من__اسب___ت ديگ___ر ح__وارى پ__ول___س مى گ__وي____د:

«بدانيدكه رأس همه انسان ها مسيح است و رأس همه زن ها مرد و در رأس مسيح خداست.» (1 كورينتيانس 3:11)

اين دو گفتار هيچ جائى براى برابر بودن مسيح با خدا باقى نمى گذارد.

عقيده «سه نفر در يك خدا» به طور كلى در نوشته هاى مقدس عبرى يعنى «تورات» و همچنين در نوشته هاى مق__دس يونانى، يعنى «انجيل» وجود ندارد و در واقع مى توان گفت كلمه «تثليث» در هيچ جاى انجيل و تورات هرگز وج__ود نداشته اس__ت.

2 _ علامت صليب

يك_ى ديگ__ر از تعالي___م كليسا و مسيحي____ت را در نظر بگيري___م:

برجسته ت__ري__ن علام_ت مسيحي_ت «صلي__ب» اس___ت.

صليب بدان جهت علامت و سمبول مسيحيت شده كه كليسا تعليم داده مسيح در روى صليب مرده و او را به صليب كشيده اند.

از اين نظر اعضاى كليساهاى مسيحى حتى در مراسم رسمى مذهبى خود در برابر صليب تعظيم و كرنش مى كنند! آيا واقعا اين احترام و تعظيم را انجيل آموخته است؟

مطلقا نه! اولاً اين كه اصلاً مسيح در روى چيزى به شكل صليب كه متداول در كليساهاست، نمرده است. برخى از نوشتج__ات انجيل گوياس__ت كه مسي__ح روى ي__ك درخ__ت ج__ان سپ__رده است. برخى ديگر گويند عيسى را از چ__وب__ى ك__ه در زب___ان ق__دي__م

يون__ان__ى آن را «است__اروس Stauros» مى ناميدن__د، به دار آويخت__ه ان__د.

در معنى «استاروس» يكى از كتب معتبر مى نويسد:

«هومر» شاعر يونان باستان اين كلمه را به عنوان يك تبرك يا يك قطعه الوار ساده و معمولى به كار برده است. در ادبيات يونان، كلاً معنى و استعمال عبارت «استاروس» همين بوده است و هرگز به معناى اين مصرف نشده كه دو تا چ__وب را به شك__ل صليب به هم ميخك__وب كرده باشن__د، بلكه هم__واره به معن__اى يك قطع__ه الوار ب_وده است.

اين كه كلمه «زولون ×ulon» يا «زيلون ×ylon» به معناى چوب و تيرك در رابطه با مرگ عيسى به كار رفته، نشان مى دهد كه عيسى مسيح در روى يك تيرك يا الوار مستقيم مرده و هرگز روى دو چوب به هم دوخته شده به شكل صليب جان نداده است.(نقل ازتكمله انجيل كشيشان ياكتاب روحانيون The Companion Bible ص 186).

_ حت__ى اگر ف__رض كني__م كه مسي____ح روى صلي__ب م__رده، آيا ن__وع استف__اده اى كه كليسا و جامعه مسيحيت از آن مى كنند، منطقى است؟

اگر شما يك فرد را كه بسيار دوست داريد، بكشند واقعا دشنه يا خنجرى را كه او را دريده پرستش و ستايش مى كنيد؟ مسلما نه! بلكه بايد از آن نفرت داشت! بالاتر از اين مگر انجيل به ما تعليم نداده كه غير از خداى متعال هيچ چيز و هيچ كس را پرستش نكنيم؟!

يوحن__اى ح____وارى گوي_____د:

«طفلان كوچك! خود را از بت ها و بت پرستى زنهار داريد!» (انجيل يوحنا 211:5)

آي__ا كليس__ا و مسيحي__ت از «صلي__ب» ب_ت و ب_ت پرست__ى راه نينداخت__ه ايد؟!!

3 _ پرستش مريم، و ساير معتقدات كليسا

خيلى ديگر از دكترين ها و معتقدات كليسا و جامعه مسيحيت را مى توان قيد كرد كه روح مسيح از

آن خبر ندارد! به طور مثال:

«پرستش مريم» يا «اعتقاد به ارواح خبيثه و عذاب جاودانه آن ها در جهنم» يا «مراسم ايستر Easter و كريسمس» كه همگى يادگار دوران جاهليت و بت پرستى است و نشان مى دهد كه مراسم مذهبى كليسا و جامعه مسيحيت هيچ نوع تطابق و هماهنگى با كتاب آسمانى خود انجيل ندارند!

4 _ سرزنش مسيح از مسيحيت

آيا تعجبى ندارد كه خ__دا اج__ازه مى دهد چني__ن اعمالى انج__ام شود؟ نه، زي__را عيسى خود چنين اعمالى را پيشگوئى كرده است، آنجا كه به يهود زمان خود گفت:

«نه هركسى كه به من گفت: خدا، خدا! وارد بهشت مى شود! بلكه آن كه فرامين الهى را اطاعت كند و عمل نمايد اهل بهشت است! خيلى ها آن روز به من خواهند گفت: خدا، خدا! آيا ما به نام تو پيشگوئى نمى كرديم؟ آيا به نام تو شياطين را دفع نمى كرديم؟ و كارهاى فوق العاده به نام تو انجام نمى داديم؟ من همانجا به آن ها خواهم گفت كه من هرگز شماها را نمى شناسم! از من دور شويد! شما عمله خلافكاران بوديد!» (انجيل متى 23 _ 21:7)

حالا مسيحيت و كليسا كه ادعاى پيروى مسيح را دارند چه خلافكارى هاى عظيمى را مرتكب شده اند؟! اين اس_ت كه خدا آن ها را به سر خودشان رها كرده است!

اين پاورق__ى توس_ط آقاى مهدى امي__ن نوشته شده و در الميزان نيست (بيستونى)

بدعت رهبانيت در مسيحيت (123)

(124) تعليمات عيسى و تحريفات كليسا

دع_وت مسيحي_ت ب__ه گ__وشش__ان بخورد، خ__ود ب_ا همي__ن عق_اي__د س__روك__ار داشت__ه و پ__ايبن__د آن__ان ب__وده ان__د.

كاملى مى دانند كه براى كفاره گناهان بشر و نجات دادن آنان از عواقب وخيم معاصى، لب_اس ن_اس_وت پ_وشي_ده و ق_رب_ان_ى و ف_دائى آن_ان ش_ده است. او ف_دائى م_ردم ش_د ت_ا خ_لايق را وارث ملكوت آسمان ها كند.

(مطالب بالا از كتب نويسندگان اروپائى مانند آقان "موالر" در كتاب "تاريخ آداب سنسكريته" و

(128) تعليمات عيسى و تحريفات كليسا

آقاى "هوك" در كتاب "رحله" و غي_ر آن نقل ش_ده است.)

اين بود اندك و خلاصه اى از عقي_ده ن_زول لاه_وت در لب_اس ن_اس_وت و تحم_ل نم_ودن صلب و ع_ذاب چوب_ه دار و ف_دائى م_ردم ش_دن، در عق_اي_د ادي_ان ق_دي_م ك_ه مردم دني_اى آن روز ب_ا آن س_روك_ار داشت_ه ان_د.

دعوت مسيحى هم با عقايد قلبى مردم سازش كرد و در هر نقطه اى كه دعوت كنندگانش قدم نهادند، به سرعت پيشروى نمودند.

بنابراين آيا حق مطلب جز اين است كه مبلغين اوليه مسيحيت، اصول مسيحيت را گرفته و در قالب عقايد بت پرستى قديم ريختند، تا بدان وسيله قلوب مردم را جلب كرده و دعوت و تبليغ خود را به نتيجه برسانند!!؟

چيزى كه همين مطلب را تأئيدمى كند، كلماتى است كه "پولس" و غيراودرباره طعن زدن

سابقه فدائى شدن نزد بودائى ها (129)

به حكمت حكما و فلاسفه وارد كرده و مردم را از طرق استدلال عقلى منزجر ساختند. آنان صريح__ا گفتند: پروردگ__ار بلاهت و نادان__ى ابله را بر خ_رد عاقل ترجيح مى دهد!

روشن است كه ناشى شدن اين قبيل سخنان از مبلغين مسيحيت، تنها براى آن بود ك_ه جل_وى مكتب ه_اى عقل_ى و است_دلال_ى را ك_ه ب_ا عق_اي_دى (م_انن_د: تثلي_ث وح_دت، م_لازمت خطيئه با انسان و تحمل صلب و فدائى شدن،) ض_ديت ك_امل داشت، بگي_رن_د.

آنان اساس تبليغات خود را روى

مكاشفه و امتلاء و پرشدن از روح القدس نهاده و راه استدلال هاى عقلى را بستند! (چنان كه نادانان متصوفه امروز همين راه را مى پيمايند و عقيده دارند كه راهش_ان راهى است غي_ر از راه عق_ل و تفك_ر عق_لان_ى!) (1)

1- ال_ميزان، ج 6، ص 207 .

(130) تعليمات عيسى و تحريفات كليسا

مريم متولد شد و

(132) تعليمات عيسى و تحريفات كليسا

بدين سبب "مسيح" انسان كامل است، زيرا كه فرزند انسان بود و هم خداى كامل است، چ_ون ف_رزن_د خ__داست و ف_رزن_د خ__دا نفس خ__دا و از جمي_ع گن_اه_ان مب_رى اس_ت!

پس از اندك زمانى كه در ميان مردم زندگى كرد و مانند آنان مى خورد و مى آشاميد و با آنان تكلم مى كرد و انس مى گرفت و در ميان مردم راه مى رفت، دشمنانش تصميم گرفتند كه او را به بدترين وضع - يعنى كشتن با كشيدن به صليب و دار زدن - به قتل برسانند.

عيسى لعن و دار را با تمام اذيت و عذابى كه همراه داشت، تحمل نمود تا فداى مردم باشد و آنان را از عقاب اخروى و هلاكت ابدى خلاص بخشد. شهادت مسيح كفاره گناهان نصارى بلكه كفاره گناهان تمام عالميان است!

اين بود آن چ_ه نص_ارى درب_اره عيس_ى گفت_ه ان_د.

نظريه فدا (133)

آنان مسئله "صلب" و "فدا" را اساس دعوت خود گرفته و آغاز و انجام سخنان خود را هم_ان م_وض_وع ق_رار م_ى دهن_د، چن_ان چ_ه قرآن شريف اساس دعوت اسلامى را "ت_وحي__د" ق_رار داده اس__ت.

الهى بود و قرآن شريف ساحت آنان را از ارتكاب نافرمانى خ_دا منزه مى دارد.

در م_رحل_ه دوم، ق_رآن نظ_رات آن_ان را ك_ه گفتن___د "گن___اه م___لازم آدم ش___د،" رد م_ى كن__د و مى ف__رم__اي__د خ___داون__د ت__وب__ه او را پ__ذي__رف___ت و او را برگزي__د.

در مرحله سوم، قرآن مجي__د نظريه آنان را كه گفتن__د: "گناه آدم دامن گير فرزندانش تا قي_امت گ_ردي_د،" رد مى كند و مى فرمايد:

«هيچ كسى بار گناه ديگرى را برنمى دارد!»(18/فاطر)

در مرحله چهارم، قرآن مجيد، نظريه آن ها را كه مى گويند "تمام خطاها و گناهان م__لازم هلاكت ابدى است،" با تعيين انواع گناهان از قبيل گناه كبيره و صغيره رد

رد نظريه فدا به وسيله قرآن (135)

مى كن__د و ن__وع كيف_ر ه_ر ك__دام را به نسب__ت نوع گن__اه، كم و زي__اد، تعيي__ن مى كند.

در مرحله پنجم، كه گفتند: بين صفت رحمت الهى و عدل الهى تزاحم بود و براى رفع تزاحم، خداوند حيله اى نمود و عيسى را به سوى خود بالا برد! متأسفانه بايد گفت مسيحيان با اين كه خدا را خالق و آفريننده عالم مى دانند، ولى در عين حال، او را خدائى مى دانند كه كارهاى جهان را مانند يك فرد انسان، انجام مى دهد و گاهى خطا مى كند و دچار پشيمانى مى گردد و خلاصه، خدا را در افعال و اوصاف مانند بشر تصور مى كنند. اگر كسى در كت__اب عهدين تحقيق كند، چه بسيار جملات كه در آن ها جسميت و ساير اوصاف جسمان_ى م_وج_ود در انس_ان را ب_راى خ__داى تعال__ى پي__دا مى كن_د!

قرآن شري__ف، خ_داى تعال__ى را از اين چنين صف__ات مبرا دانست__ه و مى فرماي__د:

«منزه است خدا از آن چه وصف مى كنند!» (159 / صافات)

(136) تعليمات عيسى و تحريفات كليسا

در مرحله ششم،

كه گفتند: "خداوند پسر خود مسيح را كه نفس خودش است، فرمان داد تا در رحم يك فرد انسانى قرار گيرد،" ق_رآن ش_ريف ابط_ال آن را ث_ابت ك_رده است.

در مرحله هفتم، كه گفتند: "مسيح پسر خدا و نفس خداست، ولى پس از آن كه انسان شد با مردم مانند ساير افراد زندگى كرد." از اين سخنان برمى آيد كه خداى متعال را فرض كرده اند كه به صورت و حقيقت مخلوقات خود درمى آيد و گاهى انسان و گاهى امكان دارد پرنده يا حش_ره گردد و بالاتر كه مى شود در آن واحد تمامى آن ها ب_اش_د!!

در مرحله هشتم، كه گفتند: "مسيح فرزند خدا و نفس خدا، تحمل صلب و دار را نمود و هم چنين تحمل لعن را هم كرد - چون در كتاب اله__ى شخص مصلوب ملعون هم حساب مى شود - " م__راد از اين لع__ن چيس__ت؟ و مفهوم لع__ن در ساحت قدس الهى چه مى تواند باشد؟ لعن كه مفهوما دور نمودن از رحمت و كرامت است، دور نمودن

رد نظريه فدا به وسيله قرآن (137)

خداوند نفس خود را از رحمت چ__ه معنى دارد؟ و برگش__ت از رحمت به فق__ر و بى ن__وائ__ى ب__راى خ__دا چگون__ه مى توان__د باش__د؟

قرآن شريف درست مقابل اين را گفته و مى فرمايد:

«اى م_ردم شماها فقي__ران هستي__د در برابر خ_دا و خداوند، او غنى است!» (15 / فاطر)

در مرحله نهم، كه گفتند:"فدا شدن عيسى كفاره گناهان مسيحيان و بلكه تمام مردم جهان است،" در حقيقت معنى حقيقى گناه و ارتباط آن با عقاب اخروى را نفهميده اند. و هم چنين ارتباط خطايا را با تشريع الهى درست درك نكرده اند. آن ها نفهميده اند كه احكام و قوانينى ك_ه مخ_الفت و

سرپيچى در آن ها واقع مى شود و به گناه منجر مى شود، ام_ور اعتب_ارى هستن_د ك_ه ب_راى حف_ظ مص_ال_ح اجتم_اع انس_ان_ى وض_ع ش_ده ان_د ت__ا اف__راد ب__ه آن عم__ل كنن__د.

(138) تعليمات عيسى و تحريفات كليسا

قرآن مجيد در عين حال نشان مى دهد كه از انجام اعمال صالح صفات پسنديده در انسان به وج_ود مى آي_د و ب_رعكس از اعم_ال ن_اص_ال_ح صف_ات و ملك_ات زشت_ى ح_اص_ل م_ى ش_ود ك_ه موجب قرب و بُعد الهى است و اين غير از نظام اعتبار، نظمى است كه متكى به حق_ايق خ_اص مى باشد.

خلاصه بايد گفت، اگر فرض شود كه ارتكاب يك معصيت - مانند خوردن از درخت مورد نهى براى آدم - باعث هلاكت ابدى او مى شود و فرزندانش را هم شامل مى شود و چيزى جز فدا شدن مسيح آن را پاك نمى كند، در اين صورت تشريع نمودن دين قبل از مسيح چه فايده اى داشت؟ گذشته از اين تشريع نمودن دين در زمان مسيح چه فايده اى داشت؟ يا بعد از او دين چه فايده اى دارد؟

كسانى كه قبل از فدا شدن مسيح به وسيله عمل كردن به اديان سابق، مانند ابراهيم

رد نظريه فدا به وسيله قرآن (139)

و موس__ى عليه السلام كه پيش از درك كردن مسي_ح از دنيا رفته اند، حالشان چگونه مى باشد؟

آنان حيات و زندگى را با شقاوت پايان دادند يا با سعادت؟

ب_ه چ_ه وضع_ى ب_ا م_رگ و ع_الم آخ_رت روب_ه رو شدن_د؟

با هلاكت ابدى و عق_اب، ي_ا ب_ا ث_واب و حي_ات ج_اوي_د؟؟؟؟

به طور خلاصه بايد گفت اگر آن ها چنين اعتقاد دارند هيچ غرض صحيحى براى تشري__ع اديان قبل از فدا ش__دن مسيح وج__ود ندارد و خداوند هم در تشريع آن ها ظاه__را

هدف درست__ى نداشته است!!!؟ با اين فرض، كه انبي__اء مكرمى كه پيش از مسي__ح مى زيسته اند و ه_م چني_ن ك_ار م_ؤمني___ن ب_ه آن ه_ا، ب_ه كج_ا خ_واه_د كشي_د؟ كت_اب آسم_انى ش_ان محك_وم به صدق است يا كذب؟؟

انجيل ها كه تماما تصديق تورات را مى كنند، لكن در سرتاسر تورات براى نمونه يك

(140) تعليمات عيسى و تحريفات كليسا

ج_ا ه_م پي_دا نم_ى ش_ود ك_ه دع_وت ب_ه داست_ان "روح و ف_دا ش_دن آن" نم_وده ب_اش__د!

دعا و درخواستى اس__ت كه "شفيع" از شخصى كه از او درخواست شفاعت شده (مثلاً خداوند متعال) تقاضاى عف__و و آمرزش مى كن_د تا با وجود ح_ق مسلمى كه در آن مورد از نظر مج_ازات دارد، از مج_رم بگذرد و او را مورد لطف و رحمت خود قرار دهد.

روشن است كه "شفاعت" موضوع معقولى بوده و در پيشگاه حضرت ربوبى امكان وق__وع دارد و برعكس "فدا" كه يك نحو معامله و تبديل نمودن سلطنت فدا گيرنده به شى ء فدائى اس__ت! و درباره حض__رت حق تعق__ل ندارد تا چ_ه رسد به امكان وقوع آن!

آيات قرآنى درباره مسي_ح عليه السلام مى فرمايد:

«كسانى را كه به خدائى مى خوانند قدرت بر شفاعت ندارند،

مگ__ر آن ك__ه گ_واه ح_ق ب_وده و دان_اين_د!» (86 / زخرف)

(144) تعليمات عيسى و تحريفات كليسا

«خ__داون__د ب__ه عيس__ى كت__اب و حكم__ت م_ى آم___وزد.»

«من وقتى در ميان آنان ب_ه س__ر م_ى ب___ردم گ___واه ب__ر اعم__ال آن__ان ب___ودم.»

«عيسى درقيامت گواه برآنان خواهدبود.»(48/آل عمران،117/مائده،159/نساء)

خداوند متعال در آيه فوق نشان داد كسانى راكه داراى دو صفت "علم" و "شهادت و گواهى"باشند (ولو مورد پرستش مردم باشند،) حق شفاعت كردن دارند و از صفاتى كه براى حض_رت عيس_ى عليه السلام در آيات فوق شمرد، آن دو صفت براى حضرتش ثابت است.

پس اي__ن آيات به ط__ور واض__ح مى رسان__د ك__ه حض__رت مسي__ح عليه السلام از «شفيعان روز قيامت» است!

شفاعت مسيح به جاى فدا (145)

ج___اي__ش در آت___ش خ____واه___د ب___ود...!» (72 / مائده)

(146) تعليمات عيسى و تحريفات كليسا

با اين آيه اشاره به بطلان عقيده "فديه" كرده كه بين مسيحيان رواج دارد. مسيحيان نسبتى به حضرت عيسى مى دهند كه وى به پاى خود به طرف چوبه دار رفته و بلكه خودش مى خواسته كه خود را به دار آويزد، چون مى خواست جان خود را فداى آقايان كند، بلكه خداوند از گناهان آقايان درگذرد و تكاليف الهى خود را از آنان بردارد و در روز قيامت بدون اين كه بدن هايشان با آتش دوزخ مساسى پيدا كند، يك سره به بهشت ش__ان بب__رد!!!!

مسيحيان داستان به دار آويختن و نيز داستان "فديه" را براى خاطر همين درست كرده اند كه تنها از دين دارى به اسم آن قناعت كنند و جميع محرمات الهى را به خيال اين كه خدا از آنان برداشته، مرتكب شوند و در عين حال روز قيامت هم به پاداش اين كه ب__راى خ__دا پس_ر درس_ت ك_رده ان_د و ... يك س_ره ب_ه بهش_ت درآين_د!!؟؟

فساد ناشى از عقيده و نظريه فدا (147)

مطالبى كه آيه شريفه بيان فرموده - يعنى امر به توحيد، بطلان عبادت مشركين و خلود ستم كاران در آتش - همه در ابواب متفرقه از انجيل ها موجود است.(1)

1- ال_ميزان، ج 6، ص 166 .

(148) تعليمات عيسى و تحريفات كليسا

ساير بلاد پيدا كردند. آنان در پيشرفت هاى خود، خواه و ناخواه هر كليسائى را كه به روى مردم باز مى كردند، بت خانه اى را مى بستند.

مبلغين اوليه و پيشرفت دين در ميان عامه مردم (151)

از طرف ديگر هم، دعوت كنندگان مسيحى اعتنائى به مزاحمت هاى رؤساى بت پرستان يا پادشاهان وقت نمى كردند و از مخالفت نمودن با احك_ام و دست_ورات آن_ان ب_اك_ى ن_داشتن_د، ل_ذا در پيم_ودن راه خ__اص خ__ود، بس_ا ب_ه ه_لاكت و قت_ل و زن_دان و امث_ال آن گ_رفت_ار مى ش_دن_د. پي_وست_ه ع_ده اى را م__ى كشتن_د و دست_ه ديگ_ر را در زن_دان انداخته و طايفه س_وم را طرد و تبعيد مى كردند.

تراشيده اند، آن است كه

(154) تعليمات عيسى و تحريفات كليسا

مى گوين__د: گرچ__ه مسئله "تثلي__ث" موضوع غير معقول__ى باشد، ولى از مسائل__ى اس_ت كه بايد تعبدا قب_ول ش_ود.

البته عذر آنان ب_دت_ر از گن_اه ب_وده و تص_ور صحيح_ى ن_دارد: زي_را چگ_ون_ه مى ش_ود دين حق و واقعى، داراى مسئله اى ب_اشد كه از محالات عقلى است؟

واقعيت اين است كه حق بودن يك دين را به وسيله عقل تشخيص مى دهند، حال چگونه مى شود دين واقعى داراى مطلبى شود كه خود عقل آن را باطل كند؟!

(البته ممكن است دين مشتمل بر امر ممكن ولى خارق العاده باشد، ولى نمى تواند مشتمل بر يك محال ذاتى باشد!)

به هر حال، روش گذشته باعث شد كه در اوايل انتشار صيت مسيحيت و روى آوردن محصلين به بحث هاى مذهبى در مدارس روم و اسكندريه و غير آن، بين بحث

شروع تفرقه و اعتراضات نسبت به انحرافات دينى (155)

كنن_دگ_ان متفك__ر، اخت_لاف و مش__اج__ره ظاه__ر ش___ود.

كليسا هم براى حفظ وحدت و يگانگى مجبور شد هنگام ظهور هر سخن يا بدعت تازه مجمعى از شخصيت هاى مختلف روحانى تربيت دهد و صاحبان نظر جديد را اقناع كند و يا در صورت قانع نشدن آن ها را "تكفير" يا "تبعيد" و يا حك_م قت_ل را درب__اره آنان اجرا نمايد.

اولين انجمنى ك_ه در اين ب_اره تشكيل ش_د "مجم_ع نيقي_ه" است. انجم_ن م_زب_ور در اث_ر سخ_ن "اري_وس" ك_ه گفت_ه ب_ود "اقن_وم پس_ر" مس_اوى "اقن_وم پ_در" نيست، آن ك_ه ق_ديم است خدا مى باشد و مسيح مخلوق است، بر پا گرديد.

در اين انجمن براى تبرى جستن از سخن "اريوس" تعداد 313 نفر از شخصيت ها و مقامات مختلف روحانيت شان در حضور

قيصر "كنستانتين" در قسطنطنيه جمع شدند

(156) تعليمات عيسى و تحريفات كليسا

و بر حقانيت مطالب زير اتفاق و اتحاد خود را اعلان كردند:

- م__ا ب_ه خ_داى واح_دى ك__ه پ__در و م_الك و ص__ان_ع ه__ر چي_زى اس_ت، ايم_ان داري__م، - ه_م چني_ن ب_ه پس__ر واح_د (عيس_ى مسي_ح) ك_ه ف_رزن_د خ_داى واح_د اس_ت و اول تم__ام خلايق مى باشد، اعتق_اد داري_م.

- آن فرزند مصنوع مخلوق نيست، بلكه خداى حقى مى باشد كه از خداى حق، يعنى از جوهر پدرش - ك_ه تم_ام ع_والم و اشياء را محكم كرده - مى باشد.

- او براى خاطر ما و نجات دادنمان از آسمان نازل شد و از روح القدس صورت جسدى پيدا كرده و از مريم بتول متولد شد.

- او را در ايام حكومت "پيلاطوس" به دار زدند و سپس دفن كردند، لكن پس از سه روز بلند شد و به آسمان صعود كرد و در طرف راست پدرش نشست.

شروع تفرقه و اعتراضات نسبت به انحرافات دينى (157)

- او آم_اده است ت_ا ب_ار ديگر ب_راى قض_اوت و داورى بي_ن م_ردگان و زندگان به زمين برگردد.

- ما ايمان به روح القدس واحدى داريم ك_ه روح ح_ق اس_ت و از پ_درش خ_ارج ش__ده است.

- ما هم چنين به "معموديه" واحدى (يعنى طهارت باطن و مقدس بودن آن) كه براى آمرزش گن_اه_ان است و ب_ه جماعت واحده قدسيه جاثليقيه عقيده داريم.

- م_ا ايم_ان ب_ه حش__ر ب_دن ه_ا و حي__ات هميشگ_ى داري__م!

اين بود سبب اصلى تشكيل اولين انجمن، ولى پس از آن نيز، در برابر عقايد و مذاهب جديد التأسيس (مانند: مذهب نسطوريه، يعقوبيه، اليانيه، يليارسيه، مقدانوسيه، سباليوسيه، نوئتوسيه، پولسيه و امثال

آن) انجمن هاى بسيارى تشكيل مى دادند و از هر يك تبرى مى جستند.

با اين كه پيوسته عقايد و مذاهب جديد، مزاحم و خار راه دعوت مسيحى مى شد،

(158) تعليمات عيسى و تحريفات كليسا

كليسا مراقبت اصلى خود را از دست نداده و در دعوت مسيحى سستى نمى كرد و بالاتر از همه، روز به روز بر قدرت و عظمت آن افزوده مى شد، تا بالاخره اواخر قرن پنجم ميلادى موفق شد ساير ممالك اروپا را چون (فرانس_ه، انگلست_ان، اسپانيا، پرتغ_ال، بل___ژي_ك، هلن__د و امث__ال آن) غي__ر از روسي__ه ب_ه دي___ن نص_راني_ت وارد س____ازد.

(160) تعليمات عيسى و تحريفات كليسا

اين اولين انشعابى است كه در دين مسيح پيش آمد و آن را به دو فرقه "كاتوليك" و "ارتدكس" تقسيم كرد.

پي_روان كليس_اى روم را ك__ات__وليك ه__ا تشكي_ل دادن__د.

رياست كليساى ارت_دكس ب_ا قيصرهاى روم شرقى ب_ود.

اين وضع ادامه داشت تا اين كه "دولت عثمانى" قسطنطنيه را فتح كرد و آخرين قيصر آن جا را كه به نام "ب_ال_ى اول_وك_وس" ب_ود، كشتن__د، در اي_ن پي_ش آم_د "قسي_س قسطنطني_ه" ه_م در كليس__اى "اياصوفيه" كشته شد.

روسيه كه در قرن دهم ميلادى دين مسيح را پذيرفته بود، پس از سقوط كليساى قسطنطنيه، قيصرهاى روس به طور وراثت ادعاى رياست كليسا را كردند، زيرا بين آن ها با قيصرهاى روم قرابت و خويشاوندى سببى بود. خلاصه پادشاهان روسيه در سال

حكومت كليساى روم و انشعاب كليساهاى ديگر (161)

1454 ميلادى رئيس مذهبى مملكت خود شدند و از زيربار "كليساى روم" خارج گشتند.

رياست كليسا در روسيه به همين وضع ح__دود پن_ج ق__رن ادام__ه داش__ت ت__ا در س__ال 1918 مي__لادى "تزارنيك__ولا" كه آخ__ري__ن قيص___ر روسي__ه ب___ود، خود و تم_ام اف__راد خانواده اش ب_ه دس_ت كم__ونيست ها كشت__ه شدن__د.

پس از آن تاريخ مجددا كليساى روم به حال اول خود برگشت.

بي_رون رفتن_د - اي_ن دست_ه را "ارتدكس" گويند.

دسته ديگرى پيروى و تبعيت از كليساى روم را اساسا غلط شمردند و نه در تعليمات انجيلى تابع آنان شدند و نه به اوامر صادره از مقامات كليسا اعتنا كردند - اين دست__ه را "پ_روتست_ان" نامن_د.

ب_ا اي_ن وض_ع ع_ال_م مسيح_ى ام_روز ب_ه س_ه ف_رق_ه اصل_ى منشعب ش_ده اس__ت:

1 _ ف__رق_ه ك__ات__ولي_ك، يعن_ى پي_روان كليس__اى روم و روش تعليم__ات_ى آن،

2 _ ف__رق__ه ارت__دكس، يعن__ى پي__روان روش تعليم__ى كليس__ا ب__دون

انشعاب مسيحيت: كاتوليك، ارتدكس، پروتستان (163)

پذي__رش اوامر ص__ادره از آن.

3 _ ف__رق__ه پ_روتستان، ك_ه ب_ه طور كلى نه روش تعليم كليسا را قبول دارند و ن___ه اوام___ر ص__ادره از آن را.

پروتستان ها در ابتداى امر ناچيز به نظر مى رسيدند، ولى در قرن پانزدهم ميلادى تظاهر و خودنمائى زياد كردند.

به عن__وان ب__ت پرس__ت به پي__روان خ__ود معرف__ى كرد و حقاي__ق اس_لام را از آن__ان مخصوص__ا در فتن__ه جنگ هاى صليب__ى پنه__ان ك___رد.

- اگر انسان متدبر، به حالات مختلفى كه بر دعوت مسيحى عارض شده، پى ببرد، مى داند كه چگونه عقايد بت پرستى و وثنيت، در خلال قرون گذشته، با روش ساحرانه

افول اقتدار كليسا، نتايج سوءاستفاده از دين (165)

خ_ود، در دعوت مسيحى وارد شد.

- عقايد بت پرستان، ابتداء با غلو در حق مسيح عليه السلام شروع و سپس در قالب "تثليث" ريخته شد و به صورت "پدر و پسر و روح القدس" سر درآورد و جلوه گرى نمود. به دنب__ال آن مسئل__ه "صلب و فدا" صورت خارج__ى به خود گرفت و در نتيجه خط قرم__زى دور دستگ__اه "عمل" كشيدن__د و براى نجات و رستگ__ارى تنه__ا و فقط "اعتقاد به مسيح" را كافى دانستند!!

- اين موضوعات نخست در لباس دين خودنمائى مى كرد و زمام امور به دست كليسا بود. مردم هم اندكى وظايف عبادى را مانند نماز و روزه و غسل تعمي_د و امث_ال آن انجام مى دادن_د، لكن كم كم كفر و الح_اد ق_وى شد و دعوت مسيحى انشعاب پيدا كرد.

پ__س از ظه_ور ف_رق___ه پ__روتست__ان، ق_واني__ن رسم__ى ك_ه ب_ر اس_اس ح_ري__ت

(166) تعليمات عيسى و تحريفات كليسا

و آزادى نه__اده ش__ده ب_ود، ج_انشي__ن سياست ه_اى ه___رج و م___رج كليس__ا ش____د.

ب_دين ط_ري_ق ب_ا پيش_رفت وض_ع ج_دي_د، تعليم_ات دين_ى مسي_ح رفت_ه رفت_ه ضع_ف پي__دا ك__رد و اركان اخلاق و فضايل انسانى پايمال حيواني_ت و شهوت گرديد.

كم كم مكتب كمونيستى در جهان به ظهور پيوست و اصلاً عالم معنويت را زير پا گ__ذاشت و فض_ايل اخلاقى مسلم انسانى در هم فرو ريخت و اعمال

شايسته دينى را از بي__ن ب__رد.

دعوت مسيح كه در اول به نام احياء دين و اخلاق و شريعت الهى شروع شد لكن با الغاى تمام آن ها پ_اي_ان يافت.

علت تمام اين خرافات و بيچارگى ها همان انحراف اوليه اى است كه از "پولس حوارى" و يارانش سرزد!!!!(1)

افول اقتدار كليسا، نتايج سوءاستفاده از دين (167)

مسيح او را لمس كرده و از آزار كردن نصارى منع نموده است! او گف_ت: ب_ه مسي_ح ايم_ان آوردم! مسي_ح م_را براى بشارت دادن به انجيلش فرمان داد!! همين "پولس" كسى است كه اركان نصرانيت فعلى را محكم كرد. او در تعليم خود ايمان به مسيح را براى نجات كافى دانست و براى نصارى خوردن مردار و گوشت

(170) تعليمات عيسى و تحريفات كليسا

خوك را مباح گردانيد و از ختنه كردن و احكام بسيار ديگرى كه در تورات بود، نهى كرد، (با اين كه انجيل براى تصديق نمودن احكام تورات بوده و جز اشياء معدود چيز ديگرى را حلال نكرد و آمدن عيسى عليه السلام براى تقويت شريعت تورات و توجه دادن منحرفين به آن كتاب آسمانى بوده، نه آن كه عمل به احكام الهى را باطل و سعادت و نيكبختى را تنها و تنها در سايه ايمان خالى بداند؟!)

شايسته تذكر است كه در كتاب اعمال رسولان و نامه هاى پولس به مكمل بودن انجيل نسبت به شريعت موسى عليه السلام اشاره شده است، لكن اين موضوع مورد اعت_راض مسيحيان مى باشد.

در هر حال آن چه بايد دانست، اين است كه دعوت مسيح به نام احياء دين و اخلاق و شريعت الهى شروع شد، لكن به دست برخى از اولين مبلغين مغرض - كه دشمنى آن ها

چه كسانى در تغيير تعاليم مسيح سهم دارند؟ (171)

با مسيحيت سال هاى طولانى سابقه داشت - منجر شد به الغاء و از بين بردن تمام آن چيزهائ__ى ك_ه مسي_ح عليه السلام مأمور بدان ها شده بود و به ج__اى آن لذاي__ذ حيوانيت جايگزي___ن گش_ت!

ن_اگفته پيداست كه علت اساسى تمام اين خرافات و بيچارگى ها،

همان انحراف اولى اس__ت كه از "پولس" شخصى كه مسيحيان او را "قديس" لقب داده اند - و يارانش سرزد.

مسيحيان اگر تمدن جديد را - كه به طور قطع مقام انسانيت را سخت تهديد مى كند - "تم__دن پولسى" نامند بهتر است تا بگويند: "مسيح" قائد و پرچم دار تمدن جديد است!(1)

1- ال_ميزان، ج 6، ص 205 .

(172) تعليمات عيسى و تحريفات كليسا

- راج__ع به عيس__ى پ__رس__ش ك__ردم، لك__ن آن__ان پ__رس__ش م__را نيك__و نشم_رده و پ_اس___خ ن_دادن__د.

- پس از چندى زيتون فروشى را ملاقات كردم و از او پرسيدم. او مرا به "يوسف"

(174) تعليمات عيسى و تحريفات كليسا

نامى دلالت كرد و گفت كه او از پيروان و هواخواهان عيسى است و از قصص و اخبارش كاملاً مطلع است و مى تواند پاسخ سئوالات تو را درباره عيسى بدهد.

- پس از چند روز كه براى پيدا كردن "يوسف" تفحص كردم، امروز موفق شدم او را ملاقات كنم،"يوسف" اكنون پيرمردى شكسته است، كه در قديم پيشه اش صيادى ماهى بود. او عليرغم كبر سن، مشاعرى درست و حافظه اى قوى دارد و تمام اخبار و قضاياى حادثه روزگار خود را كه روزگار فتنه و اغتشاش بود، برايم نقل كرد،

او گفت:

«در عهد قيصر "تى بريوس" حاكمى به نام "قونتيوس پيلاطوس" سمت حكمرانى سامراء و يهودي__ه (اورشليم و حوالى آن) را پي__دا كرد، در ايام حكوم__ت او فتن__ه اى در اورشلي__م پيدا شد كه "پيلاط__وس" براى خام__وش كردن آت__ش آن، مجب__ور گش__ت به اورشلي_م رهسپ_ار شود.

يك مدرك تاريخى درباره دعوت عيسى (ع) (175)

فتنه آن بود كه شهرت دادند: پسر نجار (عيسى) كه از اهل "ناصره" مى باشد، مردم را عليه حكومت وقت مى شوراند!!

چ__ون تحقيق كردند، معلوم شد كه پس__ر نجار، جوانى عاق__ل و متين است و چيزى كه موج__ب سياست__ش شود، مرتك__ب نشده و آتش فتن__ه را رؤساى مذهب__ى يهود دام__ن مى زدند، آن__ان خ__ود را آم__اده ك_رده و با تم_ام ق_وا به مخالف__ت و دشمن_ى پسر نجار برخ_استه ب_ودن_د.

رؤساى مذهبى يهود براى اين كه "پيلاطوس" را عليه عيسى تحريك

كنند، به وى گفتند كه اين جوان ناصرى مى گويد: "اگر يك نفر يونانى با رومى با فلسطينى با مردم به عدالت و مهربانى رفتار كند، چون كسى است ك_ه عم_ر خ_ود را ب_ه مط_الع_ه و ت_لاوت كت_اب اله_ى ص_رف ك_رده باشد."

تحريك__ات و تمرضات پيشوايان يه__ود چندان تأثيرى در "پيلاطوس" نداشت، لكن چون شني__د ك__ه م__ردم جل__وى معب__د گ__رد آم__ده و مى خواهن__د عيس__ى و يارانش را گرفت__ه و

(176) تعليمات عيسى و تحريفات كليسا

قطعه قطعه كنند، مصلح__ت دي_د ك_ه خ_ودش عيس__ى را زندانى كند تا در دست مردم كشته نشود.

"پيلاطوس" علت دشمنى مردم را با عيسى روشن نمى ديد و هر وقت از آنان در اين باره توضيحى مى خواست و علت اصلى مخالفت را مى پرسيد، به عوض آن كه درجوابش سخن عاقلانه اى بگويند، صداها را بلند كرده و فرياد مى كردند: "او كافر شده، او ملحد است، او خائن است!" بالاخره مطلب به جائى نمى رسيد.

رأى "پيلاطوس" بر آن شد كه خود شخصا با عيسى صحبت كند، شايد علت اصلى شورش و غوغاى يهوديان را دريابد، دستور داد عيسى را حاضر كردند و از او پرسيد منظور واقعى تو از تبليغ__ات___ت چيس___ت؟

عيس_____ى گف_____ت:

- من ب_ه حك_ومت و سي_است ك_ارى ن_دارم و تنه_ا ك_وشش و اهتم_ام من ب_ه حي_ات و

يك مدرك تاريخى درباره دعوت عيسى (ع) (177)

زن_دگى روح_ى است، من عقي_ده دارم ك_ه آدمى ب_ايستى ب_ه م_ردم نيك_ى ك_رده و تنه_ا خ_داى ف_رد واح_دى را ك_ه در حك_م پ_در مهربان خلايق است، پرستش كند!

"پيلاطوس" كه خودش در مذاهب رواقيون و ساير فلاسفه يونان وارد بود، گويا در سخنان عيسى جاى اشكال و نقطه ضعفى نديد، مجددا عازم شد تا

آن پيغمبر سالم و متين را از شر يهوديان نجات بخشد، لذا حكم قتل و سياستش را به تأخير انداخت.

لكن يهوديان راضى به اين روش نشده و "پيلاطوس" را به حال خود نگذاشتند .آنان عليه "پيلاطوس" اشاعه دادند كه او مفتون سخنان جوان "ناصرى" شده و اراده خيانت به "قيصر" را دارد، يهوديان از مردم استشهاد تهيه نموده و طومارهائى را در اين خصوص ترتيب مى دادند، تا وسيل_ه عزل "پيلاطوس" را فراه__م آورند - قبل از اين پيش آمد هم انقلابات و فتنه هائى در فلسطين رخ داده بود، كه در اثر كم ب__ودن سربازان و ق__واى نظامى، حاك__م وقت توانائى كامل

(178) تعليمات عيسى و تحريفات كليسا

براى ساك__ت نمودن مردم نداش__ت، لذا به حك__ام و مأمورين از ناحيه قيص__ر دستور رسيده بود تا با مردم خوش رفت__ارى كنند، مبادا ناراض__ى شده و شكاي__ت كنند.

روى اين جهات، براى حفظ آرامش و نظم عموم__ى، "پيلاطوس" غي__ر از كشت__ه شدن عيسى چاره اى ن_دي_د، او ب_ه درخ_واست يه_ودي_ان لباس عمل پوش_انيد و پيغمب_ر جدي_د را فدائى داد!

اما عيسى خود از مرگ ترس و بيمى نداشت، او با شهامت نفسانى كشته شدن در راه حق را استقبال مى كرد و بالاترآن كه قبل ازموتش از يهوديانى كه مسبب اصلى قتلش شده بودند، درگذشت.

او را به سوى چوب__ه دار مى بردند، در حالى كه مردم به دشنام دادن و مسخره كردنش زبان گشوده بودند.»

"جلاديوس انسا" در پايان نامه به عمويش چنين مى نويسد:

- اين بود آن چه "يوسف" نام برده از داستان عيسى برايم نقل كرد، در حالى كه

يك مدرك تاريخى درباره دعوت عيسى (ع) (179)

اشك هايش جارى بود، هنگامى كه او را وداع كردم. خواستم از

نزدش خارج شوم مقدارى سكه طلا به او تقديم كردم لكن او از پذيرفتن آن خوددارى نمود و گفت - اين جا كس__ى كه فقيرتر از من باش_د، يافت مى شود، شما اين سكه ه__اى ط__لا را به او بدهي_د!

- اما راجع به "پولس" دوست معهودت، چون از "يوسف" نام برده راجع به او سؤال كردم چندان شناسائى كامل نسبت به او نداشت. آن چه درباره "پولس" به دست آمده، آن است كه وى در ابتداء مرد خيمه دوزى بود، سپس از شغل خوددست برداشت و به تبليغ مذهب جديد (مذهب پروردگار رئوف و مهربان: خدائى كه تفاوت بين او و "يهوه" خداى يهوديان از آسمان تا زمين بيشتر است!) اشتغال ورزيد.

- ظاهرا "پولس" نام برده اول به سوى آسياى صغير مسافرت كرده و سپس به جانب يونان رهسپار شده است. "پولس" در تبليغاتش به بندگان و مملوكين مى گفت:

(180) تعليمات عيسى و تحريفات كليسا

تمامى فرزندان يك پدر مهربان رئوف هستيم، سعادت و نيك بختى مخصوص بعض مردم نيست، بلكه براى تمام خلايق اعم از فقير و غنى عموميت دارد، به شرط آن كه با يك ديگ_ر آرزوى صفا و برادرى و معاشرت كرده و با طهارت و صداقت زندگى نمايند.

اين بود جملات عمومى نامه تاريخى كه به طور خلاصه در بالا بيان شد. آدمى مى توان__د با تأمل در مضامين آن، چگونگ__ى ظهور دعوت مسيحى را در بنى اسرائيل، در سن__وات ابتدائ__ى پس از عيس__ى درياب___د.

اين نامه مى رساند كه دعوت مسيحى در ابتداء بيش از دعوت پيغمبرى كه وظيفه رسالت__ش را انجام داده باش__د، نبوده است، نه آن كه دع__وت خدائ__ى باش__د كه از مقام لاه__وت نازل شده

- براى نجات دادن مردم از گناهان - فدائى آنان شده باشد!!!! (1)

يك مدرك تاريخى درباره دعوت عيسى (ع) (181)

آن ه___ا مشتب___ه ش____د!

هم_ان_ا، آن_ان ك_ه درباره او عقاي_د مختلف اظهار داشتند،

از روى شك و ترديد سخنى گفتند ك_ه عالم بدان نبودند،

ج___ز آن ك___ه از پ__ى گم______ان خ___ود م__ى رفتن____د،

و به طور يقين مسيح را نكشتند...!»(156 تا 158/نساء)

كهولت رسيده و با مردم سخن گويد. و برخى ديگر گفته اند: برخلاف آن چه از اناجيل ظاهر است، تحقيق تاريخى نشان مى دهد كه مدت زندگى عيسى عليه السلام در حدود 64 سال بوده است!

به هرحال آن چه از سياق آيه «فِى الْمَهْدِ وَ كَهْلاً» فهميده مى شود،آن است كه: عيسى عليه السلام به سن شيخوخت و پيرى نمى رسد، بلكه انتهاى عمر او سن كهولت است. بنابراين آيه شريفه، سخن گفتن اورا در دوطرف عمرش، كه طفوليت و كهولت باشد، بيان داشته است.

در روايات اسلامى از حضرت امام صادق عليه السلام در كتاب "اكمال" ضمن روايتى نق_ل شده كه فرمود:

«... عيسى عليه السلام در بيت المقدس ماند و مدت 33 سال آن ها را دعوت كرد به نعمت هائى كه

(188) تعليمات عيسى و تحريفات كليسا

نزد خداست... .»

شايد اشاره امام صادق عليه السلام به مدت عمر عيسى عليه السلام باشد، چنان كه درباره مدت عم__رش مشهور همان اس__ت زيرا عيسى از طفوليت تا سن كهولت با آنان سخن مى گفت و از هم_ان س_ن ك_ودكى پيغمب_ر ب__ود.

در تفسي__ر عي_اش___ى از حض__رت ام_ام ص_ادق عليه السلام نق_ل ك_رده ك_ه ف_رم_ود: «بي_ن داود و عيسى عليه السلام 400 س_ال فاصله ب_ود.»

در كتاب قصص الانبياء همين روايت از حضرت صادق عليه السلام نقل شده كه "بين داود و عيسى عليه السلام " 480 سال فاصله بود.

در ه_ر ص__ورت هيچ يك از اي__ن دو ت_اريخ م_وافق ت_اري__خ اه_ل كت_اب نيس__ت. (1)

1- الميزان، ج 6، ص 15 .

مدت عمر عيسى (ع) (189)

قتل، خ_داون_د او را از مي_ان قب_ر ب_ه س_وى آسم_ان ب_رده است - چن_ان ك_ه در انجيل ها چني__ن نوشت__ه ش__ده است - لك__ن قرآن ش_ريف در آي_ات زي_ر داست_ان قت_ل و ب__ه

(190) تعليمات عيسى و تحريفات كليسا

دارزدن عيسى را تكذيب مى كند و واقع امر را چنين مى فرمايد:

«اى عيسى!

من تو را اخذ نم__وده و به ق_رب خويش بالا مى برم،

و ت_و را از مع_اشرت ك_اف_ران، پ_اك و منزه گردانم،

و پيروان تو را بر كافران ت_ا روز قيامت برترى دهم،

پس آن كه بازگشت شما به س_وى من خواه_د ب_ود،

كه به حق در آن چه بر سر آن ب_ا يك ديگ_ر ب_ه خ_لاف و ن_زاع برخاسته ايد، حكم كن_م، پ_س گ_روه_ى را كه كافر شدند به عذاب سخ_ت در دني_ا و آخ_رت مع__ذب گردان___م و هيچ ك_س آن ها را يارى نخواهد ك_رد،

پايان كار عيسى (ع) (191)

ام_ا آنان كه ايمان آورده و نيك_وك_ار ش_دن_د، خ_دا ب_ه آن ه_ا اج_ر ك_امل عطا كند،

و خ__دا هرگ__ز ست_م ك___اران را دوس___ت ن____دارد!

(اى محم____د!) اي_ن سخن___ان ك__ه ب__ر ت__و م__ى خ___واني___م از آي___ات ق___رآن محك_م اس___ت!» (55 تا 58 / آل عم__ران)

در قرآن كريم "توفى" به معنى "موت" نيست بلكه به معنى "اخذ و نگه داشتن" است و نشان مى دهدكه آدمى هنگام "موت" فانى و باطل نمى شود، بلكه خداى تعالى او را گرفته و حفظ مى كند، تا هنگامى كه براى رجوع و برگشتن به سوى خود او را مبعوث كند. جمله اى كه خداى متعال به عيسى عليه السلام وحى كرد و فرمود:«اِنّى مُتَوَفّيكَ»دلالت بر مردن او نمى كند.

علاوه براين در آيات سوره نساء مى فرمايد:

(192) تعليمات عيسى و تحريفات كليسا

«به دروغ گفتند ما مسيح عيسى ب_ن مريم رسول خدا را كشتيم،

در ص__ورت__ى ك__ه او را ن___ه

بكشتن__د و ن__ه ب__ه دار زدن___د،

بلك__ه ام__ر ب__ر آن ه_ا مشتب_ه ش____د،

و هم__ان_ا آن_ان ك__ه درب_اره او عق_اي_د مختلف اظه_ار داشتن_د،

از روى ش____ك سخ____ن گفتن____د و ع___ال___م نب___ودن_____د،

جز اين كه از پى گمان خود مى رفتند،

ب___ه ط__ور يقي_ن مسي_ح را نكشتن__د،

بلك_____ه خ_____دا او را ب____ه س____وى خ_____ود ب____الا ب_____رد،

و پي_وست_ه خ__دا مقت_در و ك_ارش هم_ه از روى حكمت است!

هي_چ ك_س از اه__ل كت__اب ب__اق__ى نخ___واه____د م___ان_____د،

پايان كار عيسى (ع) (193)

ج_ز آن ك_ه ب_ه عيسى، پيش از م_ردنش، ايم_ان خ_واه_د آورد،

و روز قي__ام_ت عيس_ى ب__ر آن_ان گ__واه خ__واه__د ب_ود!» (157 تا 159 / نساء)

نكته قابل توجه اين است كه ظاهر آي__ه ف_وق نش_ان م_ى ده_د، حض_رت عيس_ى عليه السلام در نزد خدا زنده است و نخواهد مرد تا تمام اهل كتاب به او ايمان آورند.

ضمن_ا خط___اب خ__دا ب_ه عيس_ى عليه السلام آن ج_ا ك_ه م_ى ف__رم___اي_د:

«وَ رافِعُكَ اِلَىَّ وَ مُطَهِّرُكَ مِنَ الَّذينَ كَفَرُوا....» (55 / آل عمران)

منظور از "بلند كردن عيسى به سوى خود و تطهير او از كافران" بلند كردن معنوى است، نه صورى و جسمانى، يعنى مراد از "رفع" رفع درجه و قرب به پروردگار است و منظ_ور از "تطهير از كافران" نيز تطهير معنوى است، نه طهارت ظاهرى و جسم___ان_ى!

(194) تعليمات عيسى و تحريفات كليسا

بن__اب__راين منظور دور نمودن از كف__ار و خ_ارج نم__ودن از مجتم___ع كثي__ف آنان _ ك__ه ب__ه كثاف_ت كف_ر و انك_ار پلي_د ش_ده - مى ب_اش__د.

بالابرد، خبر داد، اصحابش هنگ__ام غروب آفت__اب همگى نزد او جم__ع شدند،

عيسى آنان را داخل خانه اى كرد،

داستان شام آخر (195)

سپ__س از چشمه اى كه در زاويه آن خ__ان__ه ب__ود ب__ه س__وى آن__ان بي__رون آم___د،

در حالى كه سرش را تكان مى داد تا آب هايش بريزد،

سپ_س ب______ه آن_____ان گف____ت:

- خ_داى متع__ال ب__ه م_ن وح_ى ف_رم_وده ك_ه همي_ن س_اعت م_را ب_ه س_وى خ_ود بالا برد، - و از يهوديان م__را پ__اك س__ازد،

- اين___ك ك__دام ي__ك از شم__ا حاض_ري__د شبح و شك__ل من ب__ه او الق__اء ش__ود؟

- و به جاى من كشته و به دار آويخته شود؟

- و با من در درج_ه و مق_امم هم_راه ب_اشد؟

ج_وان_ى از آن__ان گف__ت،

- يا روح اللّه من ح_اضرم!

(196) تعليمات عيسى و تحريفات كليسا

عيس___ى ف_____رم______ود:

- آرى ت_و هم__ان هست_ى!

عيسى سپس به آنان گفت:

- يك___ى از شم_ا پي__ش از آن ك_ه صب__ح كن__د دوازده ب__ار ب__ه م__ن كاف___ر ش___ود!

م_ردى از آن___ان گف__ت:

- يا نبى اللّه من آن كسم!

عيس_______ى گف______ت:

- آيا آن را در نفس خودت مى يابى؟ شايد همان كس باشى!

بع__د به آن___ان فرم_ود:

- ب___ه زودى بع___د از م__ن س__ه ف___رق___ه ش___وي_____د،

داستان شام آخر (197)

دو ف_رق_ه ب_ر خ_دا دروغ بسته و ج_ايگ_اهش_ان آتش است!

يك فرقه كه تابع "شمعون" هستن_د ب_ر خ_دا راستگ_ويانند،

و ج_____ايگ____اهش___ان بهش___ت خ____واه____د ب______ود!

اي_ن بگفت و خ_دا او را از زاوي_ه خ_ان_ه ب_ه س_وى خ_ود ب_الا ب_رد، در ح_ال_ى ك_ه همگ__ان او را مى ديدند، يه_ودي_ان هم_ان شب در طلب عيسى آمدن_د، م_ردى را ك_ه عيسى خب_ر داده ب_ود ك_ه ت_ا پيش از صب_ح دوازده ب___ار ب_ه او

ك_اف_ر ش_ود، گ_رفت_ند.

هم چنين جوانى را كه شبح عيسى به او القاء شده بود، گرفتند و كشتند و به دار آويختن_د، آن مرد ديگر هم ت_ا قب__ل از صب__ح دوازده ب__ار ب__ه عيس__ى ك__اف__ر شد.»

ن_ه كشتن_د و ن_ه ب___ه صلي___ب كشي___دن___د او را...!»

اين بدان دليل است كه با صراحت تمام مطلب را بيان كند و تصريح نمايد كه وى به دست آنان، نه به صورت داركشيدن و نه به صورت ديگرى، وفات نيافته است، بلكه كار او بر آنان مشتبه شده و كسى غيرازمسيح را به جاى مسيح گرفتند و كشتند و يا به دار زدند.

نظر قرآن درباره ادعاى قتل عيسى (ع) (201)

اين چنين جريانى غير عادى نيست ،زيرا در امثال چنين اجتماعات درهم ريخته و پرشور و غوغا ممكن است به جاى ف_رد مورد نظر، كس ديگرى را بكشند، چون عيس_ى را سپاهيان رومى مى خواستند بكشند، ولى به طور كامل او را نمى شناختند، از اي_ن رو امكان داردكه به جاى او ديگرى را گرفته باشند.

در اين زمين__ه رواياتى هم وج__ود دارد كه خ__دا شباهتى از عيسى به ديگرى انداخت و او را گرفتند و به جاى عيسى كشتند.

آي_____ات ق__رآن____ى چني_ن بي____ان دارد:

«و گفتن_د: م_ا مسي_ح عيس_ى ب_ن م_ري_م رس_ول اللّه را كشتي__م،

درح_ال_ى ك__ه ن__ه عيس_ى را كشتن__د و ن__ه ب__ه دارش زدن___د،

(202) تعليمات عيسى و تحريفات كليسا

بلك_ه مطلب ب_ر ايش_ان مشتب_ه ش_د!

كسانى كه درباره عيسى اختلاف دارند، راجع به او در ش_ك ان_د،

و درباره او علمى ندارند و جز پيروى از گمان چيزى نمى دانند،

و يقين____ا عيس___ى را نكشتن_______د!

بلكه خدا او را به سوى خود بالا برد!

و خ__دا ب__ا ع__زت و حكي__م است.

هيچ يك از اهل كتاب نيست كه پيش از مرگش به عيسى ايمان نياورد و روز قي_ام____ت وى ب__ر ايش__ان ش_اه___دى خ_واه_د ب___ود!» (157 تا 159 / نساء)

رفع عيسى عليه السلام

رفع عيسى (ع) (203)

رفع يا بالابردن عيسى عليه السلام يك نوع خلاصى و

نجات بخشى بوده كه خدا بدان وسيله عيسى را خلاص كرده و از دست دشمنان نجات داده است. البته فرقى نمى كند كه بعد از خلاصى، به مرگ طبيعى از دنيا رفته باشد و يا به مرگ طبيعى از دنيا نرفته و به وسيله قتل و صلب هم نمرده، بلكه به وسيله ديگرى مرده ب_اش_د، ك_ه م_ا نمى داني_م و ي_ا زن_ده و ب_اقى ب_اشد و خ_دا - ب_ه نح_وى ك_ه م_ا نمى فهميم - او را ب__اق__ى نگه داشت_ه است.

همه اين ها احتمالات هست و محال نيست كه خدا مسيح را بگيرد و به سوى خود بالا ببرد. و او را محفوظ دارد و يا حياتش را به نحوى كه منطبق بر عادت جارى ما نباشد، حفظ كند. اين نوع معجزات را قرآن كريم درباره ولادت و زندگى خود حضرت عيس__ى و س__اي__ر پي_امب__ران اله_ى نق_ل مى كن___د.

(204) تعليمات عيسى و تحريفات كليسا

ت__دب__ر در آي__ات ف__وق و ساير آياتى كه در قرآن كريم در اين زمينه وجود دارد مفيد اين معنى است كه عيسى عليه السلام به وسيله "قتل يا صلب يا با مرگ طبيعى" به مصداقى ك__ه م__ا آشنائي_م، وف_ات ني_افت_ه اس_ت. (1)

كتاب نيست كه پيش از مرگش به عيسى ايمان نياورد!» در سياق يك ديگرند و اين ظهور در آن دارد كه همان طور كه همگى اهل كتاب پيش از مرگ به او ايمان مى آورند، او هم روز قيامت بر آنان شاهد است. خداوند متعال در خصوص اين شهادت به طرز خاصى سخن گفته و از زبان عيسى مى فرمايد:

«م__ن مادام__ى ك__ه در ميان آن__ان بودم، ش_اه_دش_ان ب_ودم و چون مرا گرفتى

(206) تعليمات عيسى و تحريفات كليسا

ت__و رقي__ب آن__ان ب__ودى و ت_و ب__ر ه_ر چي__زى شاه__دى!» (117 / م__ائ__ده)

آيه بالاشهادت عيسى را منحصربه ايامى كرده كه وى پيش ازتوّفى دربين مردم زندگى مى كرده است و اين آيه يعنى (هيچ يك از اهل كتاب نيست كه...،) دلالت برآن دارد كه عيسى شاهدبرهمه كسانى است كه به او ايمان آورده اند. و اگراين مؤمنين همه باشدند، لازمه اش اين است كه وى توّفى نشود مگر بعد از همه و نتيجه اين، معناى دوم است: يعنى آن حضرت هنوز زنده است و براى دومين مرتبه به سوى مردم باز مى گردد كه بدو ايمان آورند، نهايت بايد گفت: كسانى كه رجوع ثانوى مسيح رادرك نكنن_د وقت مردن به او ايمان مى آورن__د و كسانى كه درك كنن__د از روى اختي_ار يا اضط_رار ب_ه او مى آورند.

علاوه از نظر آن كه آيات آن طور كه در سياق هم قرار گرفته اند، مناسب ت__ر اين اس__ت كه آيه در مقام بيان اين معنى باشد كه - عيسى نمرده و هنوز زنده است. و مراد

رجوع ثانوى عيسى (ع) (207)

از ايمان آوردن آنان به عيسى قبل از مرگ، ايمان آوردن همگى آنان است پيش از م___رگ عيس__ى عليه السلام .

در رواي__ات اس_لام_ى از حض_رت ام_ام ب_اق___ر عليه السلام در "تفسي__ر قم_ى" آم_ده ك__ه:

«... عيسى عليه السلام پيش از قيامت به

دنيا فرود مى آيد و هيچ اهل ملتى اعم از يهودى و غيره نمى ماند مگر آن كه پيش از مرگش به عيسى ايمان مى آورد و پشت سر مهدى عليه السلام نم__از مى خواند!» (1)

1- الميزان، ج 9، ص 209 .

(208) تعليمات عيسى و تحريفات كليسا

سبب كفر قصد "ايذاء و كشتن" عيسى را كردند و

دلايل انتخاب حواريون (211)

عيسى آن قسمت را حس نمود.

عيسى عليه السلام با سؤال از ياران خود خواست تا عده اى از مردان قومش را جدا كرده و مخصوص راه حق گرداند و نيروى دين را در قلوب آنان به وديعه گذارد، تا آنان دع_وتش را منتش__ر س_ازن__د.

اين خصيصه هر نيروئى از نيروهاى طبيعى و اجتماعى و غير آن است كه هنگام شروع نمودن به كار و نشر آثار خود، محتاج و نيازمند چنين تشكيلاتى است، تا رنجش فاسد نشود و در برابر به كار مثبتى فائز گردد.

نظير كار عيسى عليه السلام در دعوت اسلامى،"بيعت عقبه" و "بيعت شجره" را مى توان نام برد كه در آن دو پيامبر خدا صلى الله عليه و آله خواست قدرت و قوه خويش راجمع كرده و در آن افراد متمرك__ز سازد، تا ك_ار دعوتش استقامت گيرد.

(212) تعليمات عيسى و تحريفات كليسا

عيسى عليه السلام چون يقين كرد دعوتش در بنى اسرائيل تأثيرى نمى بخشد و آنان بالاخره راه كفر را طى خواهند كرد، بلكه بالاتر از آن ممكن است خود آن حضرت را كشته و چراغ دعوتش را خاموش سازند، براى بقاء دعوت خود و انتشار آن همان راه را در نظر گرفت، يعنى از نزديك ترين پيروانش نصرت جسته و براى پيمودن راه حق از آنان يارى طلبيد. (1)

به وسيله قبول دع_وت عيسى عليه السلام تف__اوت پي_دا نمودند.

دعوت عيس__ى از هم_ان م_رحل___ه بني_ان گ_ذارى ش____د و ب__ا انتشار پيدا نمودن دعوتش ب_ه وسيل_ه آن_ان حج_ت اله__ى به خ_لاي_ق رسي_د و "ايم__ان" "علي__ه" "كف_ر" جل_وه گ_رى نم_ود. ق_رآن مجي_د در س_وره ص_ف م_ى فرم_اي__د:

«_ اى اه__ل ايم__ان! شم__ا ه__م ي__اران خ__دا ش__وي_د،

چن__ان ك__ه عيس_ى ب_ن م__ري__م ب__ه ح_واري_ون گف_ت:

(214) تعليمات عيسى و تحريفات كليسا

_ كيس_ت كه در راه خدا مرا يارى كند؟ حواريون گفتند:

_ م___ا ي___اران خ___دائي___م! " نَحْ__نُ اَنْ__صارُ اللّ__هِ! "

پس طايفه اى از بنى اس_رائيل (حواريون) ايم_ان آوردند،

و طايف_ه ديگ_ر ك_اف_ر ش_دن__د.

م_ا ه_م اه_ل ايم_ان را م_ؤي__د و منص_ور گ__رداني_دي_م، ب__ه ط_ورى ك_ه رسم_ا علي_ه دشمن_ان، ظ_اهر و آشك_ار ش_دن_د!» (14 / صف)

باشيم !»

دليل بر اين كه منظور از يارى خدا، يارى كردن دين خدا و پيامبر خداست، اين است كه عبارت: «كُونُوا اَنْصارَ اللّهِ!» را تشبيه مى كند به گفتار عيسى عليه السلام كه «همان طور كه عيسى بن مريم به حواريون گفت: چه كسى انصار من به سوى خداست؟ حواريون گفتند: مائيم انصاراللّه » پس انصار خدا بودن حواريون معنى اش اين است كه انصار عيس__ى بن مريم باشن__د، در پيم__ودن راه خ__دا و راه خدا همان توحيد و اخلاص عبادت ب_راى خداى سبحان است.

(220) تعليمات عيسى و تحريفات كليسا

انصاراللّه در م_ورد رس_ول گ_رامى اس_لام صلى الله عليه و آله معنايش اين است كه انص_ار رسول خدا صلى الله عليه و آله در نشر دعوت و اعتلاى كلمه حق باشند و در اي_ن راه جه_اد كنن_د. اين هم_ان ايمان آوردن به رسول خدا صلى الله عليه و آله و اطاعت جازم و صادق از او در اوامر و نواهى اوس_ت.

در آخر آيه اشاره مى كند به اين كه امت پيامبر اسلام هم عين سرنوشت امت مسيح را دارند، آن ها نيز مانند امت مسيح دو طايفه مى شوند، يكى مؤمن و ديگرى كافر. اگر مؤمنين خداى تعالى را كه در مقام نصرت خواهى از آنان برآمده، اجابت كردند و پاس حرمت دستورات او را نگه داشتند، خداى تعالى هم ايشان را عليه دشمنانشان نصرت مى دهد، همان طور كه مؤمنين به عيسى عليه السلام بعد از روزگارى مذلت به آقائى رسيدند، ايشان را نيز بر دشمنان خود سرورى مى بخشد.

انصاراللّه از مسيحيان و مسلمانان (221)

آيه شريفه به ماجرا و سرانجام پيشنهاد عيسى عليه السلام اشاره نموده و بيان مى كند كه بنى اسرائيل دو طايفه شدند، يكى حواريون بودند كه به او ايمان

آوردند و طايفه اى ديگر كه كفر ورزيدند و خداى تعالى مؤمنين آن ها را بر كفار كه دشمن ايشان بود، غلبه داد و بع__د از آن ك__ه روزگ__ارى دراز ت__وس_رى خ_ور آن_ان ب_ودن_د، سرور ايشان شدند.

در روايات اسلامى از على عليه السلام (در احتجاج) ضمن حديثى نقل مى كند كه از ميان بنى اسرائيل غير از حواريون كسى دعوت عيسى عليه السلام را اجابت نكرد. زمين هيچ وقت از عالمى كه مايحتاج خلق را بيان كند و متعلمى كه در راه نجات به دنبال علما مى رود، خ__ال_ى نب__وده اس_ت، ه_ر چن_د ك_ه اي_ن دو ط__ايف_ه هميش_ه در اقلي_ت ب_وده ان_د. (1)

1- المي__زان، ج 38، ص 170 .

(222) تعليمات عيسى و تحريفات كليسا

همان هائى كه پيش از ظهور دين اسلام ايمانشان به عيسى عليه السلام مرضى خدا بوده و از روى حق تابع او محس___وب م_ى ش_دن_د، ن__ه "پي___روان تثلي__ث") م___ورد رض_اي__ت اف_راد بع___دى م_ى ب___اش_د.

منظور از "تفوق" در آيه فوق، تفوق دادن مسيحيان بر جمعيت يهود است. و غرض

(224) تعليمات عيسى و تحريفات كليسا

اصلى از آن بيان، داشتن سخط و غضبى است كه خداوند متعال بر يهود نموده و امتش_ان را ذلي_ل ك_رده است و اين "تفوقى" است كه با تسلط و قدرت صورت مى گيرد.

در اي_ن ج_ا وج_ه ديگ_رى ه_م م_ى ت_وان گف_ت ك_ه:

- مراد از «الَّذينَ اتَّبَعُوكَ،» مسيحيان و مسلمانانند.

و آيه شريف__ه خبر مى دهد كه "يه__ود" تا روز قيامت در تحت قدرت كسانى هستند كه پي__روى عيسى عليه السلام را لازم و ض__رورى مى دانن__د.

آيه بعدى در قرآن شريف، عذاب الهى را در قيامت نسبت به طايفه يهود كه ب_ه عيس_ى ك_اف_ر ش_دن_د، بي_ان داشت_ه و در مق_اب_ل نعم_ت و اج_رى را ك_ه ب_ه پيروان او عطا مى كند، شرح داده است.

و در ضم_ن همي_ن آي_ه مشتم_ل ب_ودن ع_ذاب دني_وى ب_راى آن كف_ار يه_ود را ني__ز مت__ذك__ر ش_ده اس_ت.

برترى پيروان عيسى (ع) (225)

از اين جا معلوم مى شود كه نتيجه برترى دادن پيروان عيسى بر دسته كفار - و هم چنين بازگشت همه به سوى خدا - آن است كه امت يهود در دنيا به واسطه كسانى كه خدا بر آنان مسلط نموده، معذب و در آخرت نيز به عذاب الهى گرفتارند و آنان را هيچ ناصر و ياورى نيست.

از جمله «وَ ما لَهُمْ مِنْ ناصِرينَ!» (22 / آل عمران) استفاده مى شود كه شفاعت هم آن ه__ا را

ش_ام__ل نم_ى ش_ود و مع_ذب ب_ودنش_ان از قضاي__اى حتم__ى اله__ى اس__ت.

آيه شريفه پيروان عيسى عليه السلام را به پاداش نيكو بشارت داده است، ولى در عين حال اين پيروى را به "ايمان آوردن و عمل صالح انجام دادن" تبديل كرده است. پس پاداش پي__روان واقعى عيسى همانا "اجر كام__ل" است، كه خداى تعال__ى در قيام__ت به آنان

(226) تعليمات عيسى و تحريفات كليسا

عط__ا مى كن__د اما اف__راد ديگ__ر كه تنها به اسم__ى اكتفا كرده و به راست__ى راه پي__روى را پي__ش نگرفت__ه ان_د، از آن به__ره و عاي__دى نصيبش__ان نخواه__د ش__د. (1)

شما هم مثل ما هستيد، پس رحمان هيچ وحيى نازل نكرده و شما دروغ مى گوئيد و چون غير از اين ادعا ادع__اى ديگ_رى نداريد پس غي_ر از دروغ چيز ديگرى نداريد!

خداى تعالى در اين قصه حكايت نكرده كه رسولان در پاسخ مردم چه گفتند، در حالى كه در جاى ديگر از رسولان امت هاى گذشته حكايت كرده كه در پاسخ مردم خود در چني___ن م_واقع_ى گفته ان__د:

«درس__ت اس__ت ك__ه م__ا ج__ز بش__رى مث__ل شم__ا نيستي__م،

ولكن خدا بر هر كس كه از بندگ_انش بخواه_د منت م_ى گ_ذارد!» (11 / ابراهيم)

حواريّون عيسى در انطاكيه و حبيب نجار (229)

بلك__ه از آن رس__ولان حك_ايت ك___رده ك_ه ب_ه ق__وم خ__ود گفتن_د:

ما فرستاده خدا به سوى شما و مأمور تبليغ رسالت او هستيم،

و جز اي_ن ش_أنى نداريم و احتياجى هم ن_داري_م ب_ه اين ك_ه م_ا را تص_دي_ق كني_د و به ما ايمان آوريد،

تنها براى ما اين كافى است كه خدا مى داند كه ما فرستاده اوئيم و ما بيش از اين ه_م احتي__اج نداريم!

در روايات اسلام_ى آمده كه آن شهر مورد نظر "انطاكيه" بوده و رسولان نيز دو نفر از حواريون عيس_ى عليه السلام ب_ودن_د، ك_ه دو نف__ر اول_ى را دستگي__ر ك_ردن_د و عيس_ى عليه السلام با وحى خودش "شمعون" را براى خلاصى آن دو نفر روانه كرد.

در رواي_ت ديگرى آمده كه نفر چهارم "حبيب" بود كه دم دروازه بالاى شهر بود و

(230) تعليمات عيسى و تحريفات كليسا

چون خبر دستگيرى رسولان را شنيد، دوان دوان خود را به جمعيت رسانيد و ايش_ان را نصيحت ك_رد و تذكرها داد و به اطاعت رسولان دعوت ك_رد.

در درمنثور كه از تفاسير اهل سنت است،

روايت زير نقل شده كه ابوداود، ابونعيم، اب_ن عساگر و ديلمى همگى از ابن ليلى روايت كرده اند كه گفت:

رسول خدا صلى الله عليه و آله فرم_ود:

"صدّيقين" (كه ق_رآن ك_ريم ايش_ان را ست_وده) س_ه نف_رن_د:

1 _ حبي__ب نج_ار، مؤم_ن آل ياسي__ن، كه داستان__ش در س__وره ي__س آم___ده،

هم__ان ك__ه گف_ت: «يا قَ_وْمِ اتَّبِعُوا الْمُرْسَلينَ!» (20 / يس)

2 _ حزقيل مؤمن آل فرعون،كه گفت:«اَتَقْتُلُونَ رَجُلاً اَنْ يَقُولَ رَبِّىَ اللّهُ!»(28/مؤمن)

3 _ على بن ابى طالب، كه وى از آن دو ديگر افضل است!

حواريّون عيسى در انطاكيه و حبيب نجار (231)

اي__ن رواي__ت را مجم__ع البي__ان از اب__ن ليل_ى به ش__رح زي_ر نق_ل ك__رده اس__ت كه:

«رسول خ_دا صلى الله عليه و آله ف_رم_ود:

- سبق__ت ي__افتگان همه امت ه__ا س__ه نف__رن__د، ك__ه حت__ى چش___م ب_ر ه_م زدنى ب__ه خ____دا كف__ر ن_ورزي_دن_د:

1 _ على بن ابيطالب، 2 _ صاحب داست__ان سوره يس، 3 _ مؤمن آل فرعون و صديقي__ن همين هاين__د و عل_ى از همه ش__ان افض__ل است!»

اي_ن رواي_ت را سي_وطى در درمنث_ور از طب_ران_ى و اب_ن مردويه از طريق ابن عب_اس ني_ز از رس_ول خ___دا صلى الله عليه و آله روايت ك_رده ك_ه ف_رم_ود:

«سبقت از آن سه نفر است:

1 _ آن كه به موسى سبقت جست، يوشع بن نون بود، 2 - آن كه به سوى عيسى

(232) تعليمات عيسى و تحريفات كليسا

سبقت جست، صاحب داستان سوره يس است،

3 _ و آن ك_ه ب_ه س___وى محم____د صلى الله عليه و آله سبق___ت جست، عل__ى ب_ن ابيطال__ب است!»

كه اگر دست از سخنان خود برنداريد و تبليغات خود را ترك نكنيد و به كار

شگون بد زدن مردم در حق رسولان (233)

دعوت خود ادامه دهيد، شما را سنگ ب_اران خ_واهيم ك_رد و از م_ا ب_ه شم_ا عذابى دردناك خواهد رسيد!» (18 / يس)

رسولان گفتند: چيزى كه جا دارد با آن فال بد بزنيد، آن چيزى است كه با خودتان هست و آن عبارت است از حالت اعراضى كه از حق داريد و نمى خواهيد حق را كه همان توحي_د اس_ت، بپ_ذي_ري_د و اين ك_ه ب_ه س_وى ب_اطل يعنى ش_رك تم_ايل و اقب_ال داري_د، شم__ا مردم_ى هستي_د متج_اوز ك__ه معصي__ت را از ح__د گ__ذران_ده اي_د! (19 / ي_س)

(فال بد زدن و شوم دانستن چيزى را در عرب "طير" گفته اند، كه در اصل مرغى است كه عرب جاهلى با ديدن آن فال بد مى زد. اى بسا در حوادث آينده بشر نيز آن را به كار مى بردند و "طير" مى گفتند و اغلب بخت بد به اصطلاح اشخاص بدبخت را طاير مى گويند،بااين كه اصلاً "بخت" امرى

(234) تعليمات عيسى و تحريفات كليسا

است موهوم، ولى مردم خرافه دوست آن را مبدأ بدبختى انسان و محروميتش از هر چيز مى دانند.)

وقت__ى داستان در قرآن مجي__د بدين جا مى رسد كه م__ردم رسولان را به سنگ ساركردن تهديدمى كنند، پاى نفر چهارمى به ميان مى آيد، كه فرمود:

«وَ ج_اءَ رَجُ_لٌ مِ_نْ اَقْصَ_ا الْمَ_دينَ_ةِ يَسْع__ى، قالَ يا قَوْمِ اتَّبِعُوا الْمُرْسَلي_نَ!» (20 / قصص و 20 / يس)

«و از ب_الاى شه_ر م_ردى دوان دوان و سعى كنان بيامد و بگفت:

- ه_ان، اى م___ردم! ف___رست__ادگ__ان خ____دا را پي__روى كني___د!

پيروى كنيد كسانى را كه هم راهيافتگانند و هم به طمع

مزد شما را به پيروى خود نمى خوانند!

شگون بد زدن مردم در حق رسولان (235)

و اما خود من هر چه فكر مى كنم هيچ علتى و دليلى براى ترك خداپرستى نمى يابم، براى اين كه اگر او را نپرستم كه مرا از عدم به وجود آورده و دوباره به س__وى او ب__از مى گ__ردم، چه كس__ى را بپرست__م؟

آيا به جاى او خدايان ديگر اتخاذ كنم كه اگر خداى رحمان ضررى برايم بخواهد شفاع__ت آن ها هي_چ دردى از م_ن دوا نمى كن_د و از آن ض_رر نجات__م نمى ده_د؟

اين كه مسلم است كه در اين صورت م_ن در ض__لالت_ى روش_ن ق__رار گ__رفت_ه ام!

نه! من به پروردگ__ار شما رسولان ايم__ان مى آورم،

و شما بشنويدتا فردا شهادت دهيد!»(20تا25/يس)

در اول آيات مى بينيم كه اهتمام دارد نشان دهد كه مرد از بالاى شهر آمد تا بفهماند

(236) تعليمات عيسى و تحريفات كليسا

بين رسولان و آن مرد هيچ توطئه و طرح قبلى در ميان نبوده است و اين ها در پائين شهر دعوت مى كردند و او از بالاى شهر آمد و آن حرف ها را زد.

اما اين كه نام اين مرد چه بوده و نام پدرش و شغلش چه بوده مفسرين سخت اختلاف كرده اند و اثرى هم در اصل مطلب ندارد و چون اثرى داشت، خداى سبحان در كلام خود آن را مهمل نمى گذاشت.

آن چه مورد اهميت است، دقت و تدبر در اي_ن معن_است ك_ه اي_ن شخ_ص چ_ه ح__ظ واف__رى از ايمان داش_ت، كه در چني_ن م_وقع_ى ب_ه ت_أئي_د رس_ولان اله_ى شت__اف_ت و ايش__ان را يارى كرد و آن حرف ها را از خلوص دل و ايمان زد و لزوم عبوديت نسبت به خداى تعالى را گوشزد

كرد، كه فقط به اين دليل او را عبادت كنند كه او اهليت براى عب__ادت و پرست__ش دارد، نه به طمع بهش__ت و ت__رس از دوزخ!

شگون بد زدن مردم در حق رسولان (237)

«وَ ما لِىَ لا اَعْبُ_دُ الَّذى فَطَ_رَنى وَاِلَيْهِ تُرْجَعُونَ!» (22 / يس)

تعالى بسيار ناچيز و غير قابل اعتنا بود و خدا انتقام آن مرد را از قوم او گرفت و هلاكشان كرد و هلاك كردن آن ه_ا ب_ر خ_دا بسي_ار آس_ان ب_ود و احتياج به لشكر آسمانى و غيره نداشت، بلكه هلاكت آن ها مانند هلاكت امت هاى گ_ذشت_ه، ب_ا ي_ك صيح_ه آسمانى بود، كه كارشان را يك سره نمود و هلاكشان ساخت!

«يا حَسْرَةً عَلَى الْعِبادِ...!» (30 / يس)

«اى حس_رت و ن_دامت ب__ر بن__دگ__ان!

ك_ه هي_چ رس_ول_ى ن_زدش_ان ني_ام_د مگ_ر آن ك_ه ب_ه ج_ز استهزاء عكس العملى نش__ان ندادن__د! آيا نديدن__د چه قدر از اق__وام قبل از ايش__ان را ه__لاك كرديم؟

و ديگ_ر ب_ه س_وى اين_ان ب_رنمى گردن_د؟

نابودى شهر انطاكيه (241)

ب_ا اي__ن ك__ه هي_چ ي__ك از آن_ان نيس_ت مگ___ر آن ك__ه همگ__ى ن__زد م__ا حاضر خواهند ش_د!» (30 تا 32 / يس)

اي__ن تعبير بليع تر از آن است كه ندام__ت را براى آنان اثبات كند و مثلاً بفرمايد: م__ردم قريه دچ__ار ن__دام__ت و حسرت شدند، كه هر چه رسول به سويشان آمد به استه___زاي_ش پ___رداختن____د.

از اين سي_اق ب_رمى آي_د ك_ه م_راد ب_ه "عب_اد" ع_وام م_ردم است و خ_واست_ه حسرت را بر آنان تأكيد كند و بفرمايد:

چه حسرتى بالاتر از اين كه اينان بنده بودند و دعوت مولاى خود را رد كردند و تمرد نمودند. معلوم است كه رد دعوت مولا شنيع تر است از رد دعوت غير مولا و تمرد از نصيحت خيرخواهان ديگر! (1)

(242) تعليمات عيسى و تحريفات كليسا

1- الميزان، ج 34، ص 115 .

نابودى شهر انطاكيه (243)

(244)

از عيس___ى عليه السلام حك_اي__ت ك__رده كه فرمود:

(245)

«اى بن___ى اس___رائي____ل!

- م__ن ف__رست__اده خ__داي__م ب__ه س__وى شم____ا!

و تورات را كه قبل از من نازل شده، تصديق دارم،

و م_ن اي_ن بش_ارت را آورده ام ك_ه بع_د از م_ن رس_ول_ى م_ى آي_د به ن__ام احمد!»

عيسى عليه السلام نخست اصل دعوت خود را اعلام داشت كه او هيچ شأن و پست و امتي_ازى ب_ه ج_ز اي_ن ن_دارد ك_ه ح_امل رس_التى از ط_رف خ_دا ب_ه س_وى ايش_ان است. آن گ_اه متن رس_الت خ_ود را ش_رح داد ت_ا رس_الت خ_ود را ابلاغ كرده باشد و مى گويد:

«تص_ديق كنن_ده ت_ورات هستم ك_ه قبل از من ن_ازل ش__ده،

و بشارت دهنده هستم به رسولى كه بعد از من خواهد آمد،

(246) تعليمات عيسى و تحريفات كليسا

و اسم او احمد است!»

بدين وسيله او هم نب__وت و كتاب قب__ل از خ__ودش را تص_ديق ك_رد و ه_م از نب__وت بع___د از خ__ود خب_ر داد.

پس از اين كه گفت: «مُصَدِّقا لِما بَيْنَ يَدَىَّ مِنَ التَّوْريةِ،» (50 / آل عمران) اين معنا را بيان مى كند كه - دعوتش مغاير با دين تورات و مناقض با شريعت آن دي_ن نيس_ت، بلكه آن را تص_ديق دارد و احكامش را نسخ نمى كند، مگر اندكى را و تازه نسخ معنايش مناقضت نيست، بلكه معنايش اين است كه از سرآمدن عم_ر منس_وخ خب__ر م__ى ده__د.

خلاصه اين كه عيسى عليه السلام مى فرمايد: فلان حكم تورات از همان روز اول نزول تورات عمرش تا امروز بود، نه اين كه بگويد: اين حكم هميشگى تورات را من باطل مى كنم. به همين جهت بود كه در گفتار خود كه در جاى ديگر قرآن مجيد نقل شده،

بشارت عيسى به پيامبرى

احمد (ص) (247)

مى فرمايد: «تورات را قبول دارم.» و هم چنين فرمود: «آمده ام تا پاره اى از محرمات را برايتان حلال كنم.» (50 / آل عمران) و نيز در سوره زخرف آيه 63 قرآن كريم از او نقل مى كند كه: «چون آورد عيسى معجزات را گفت به تحقيق آوردم به شما حكمت را و تا بيان كن_م ب_راى شم_ا بعض_ى از آن چ_ه را ك_ه اخت_لاف م_ى كني_د در آن، پس بترسيد از خدا و فرمان بريد مرا!» از ميان مسائلى كه مورد اختلاف بنى اسرائيل ب_ود تنه_ا پ_اره اى را بيان كرد.

«وَ مُبَشِّرا بِرَسُولٍ يَأْتى مِنْ بَعْدِى اسْمُهُ اَحْمَدُ!» (6 / صف)

مى دانيم كه "بشارت" عبارت است از خبرى كه شنونده از شنيدنش خوشحال گردد .

معلوم است كه چنين خبرى جز از خيرى كه به شنونده مى رسد و عايد او مى شود، نمى تواند چيز ديگرى باشد و خيرى كه از بعثت پيامبر و دعوت او انتظار مى رود اين است كه با بعثتش باب رحمت الهى به روى انسان ها باز شود و در نتيجه سعادت دنيا و

(248) تعليمات عيسى و تحريفات كليسا

آخرتشان به وسيله عقايد حقه و يا اعمال صالح و يا هر دو تأمين گردد و بشارت به آمدن پيامبرى بعد از پيامبرى ديگر - با در نظر گرفتن اين كه پيغمبر سابق دعوتش پذيرفته شده و جا افتاده و با در نظر داشتن وحدت دعوت دينى در همه انبياء - وقتى تصور دارد و داراى خاصيت بشارت است، كه پيامبر دوم دعوتى راقى تر و دينى كامل تر آورده باشد، دينى كه مشتمل بر عقايد حقه بيشتر و شرايع عادلانه تر براى جامعه و نسبت به سعادت بشر در دنيا و

آخرت فراگيرتر باشد، وگرنه انسان ها از آمدن پيامبر دوم چيز زيادى عايدشان نمى شود و از بشارت آمدنش خرسند نمى گردند!

با اين بيان روش__ن گردي_د كه جمله «وَ مُبَشِّرا بِرَسُولٍ يَأْتى مِنْ بَعْدِى اسْمُهُ اَحْمَدُ،» هر چند از اين نكته خبرى نداده، اما معنايش مى فهماند كه آن چه پيامبر احمد صلى الله عليه و آله

بشارت عيسى به پيامبرى احمد (ص) (249)

مى آورد، راقى تر و كامل تر از دينى است كه تورات متضمن آن است و آن چه عيسى عليه السلام ب___دان مبع___وث ش__ده، در حقيق___ت واسط_ه اى اس_ت بي___ن دو دع___وت.

در نتيج__ه، كلام عيس__ى بن مري__م عليه السلام را اين طور باي__د معنا ك_رد كه:

- من فرستاده اى هستم از ناحي_ه خ_داى تع_الى ب_ه س_وى شم_ا،

ت_ا شم_ا را ب_ه س_وى ش_ريعت ت_ورات و منهاج آن دعوت نمايم،

- و بعضى از آن چ_ه ب_ر شم_ا ح_رام ش_ده را برايتان حلال كنم -

و اين همان شريعتى است كه خ_داى تع_الى ب_ه دست من ب_رايت_ان آورده،

و به زودى آن را با بعثت پيامبرى به نام "احمد"، كه بعد از من خواهد آمد،

تكمي_ل مى كن__د.

از نظر اعتبار عقلى هم مطلب از اين قرار است، چون اگر در معارف الهى كه اسلام

(250) تعليمات عيسى و تحريفات كليسا

بدان دعوت مى كند، دقت كنيم، خواهيم ديد كه از شريعت هاى آسمانى ديگر كه قبل از اسلام بوده، دقيق تر و كامل تر است، مخصوصا توحيدى كه اسلام بدان مى خواند و يكى از اصول عقايد اسلام است و همه احكام اسلام بر آن اساس تشريع شده و بازگشت همه مع__ارف حقيقى ب__دان است، توحيدى است بسيار دقيق!

و هم چنين شرايع و قوانين عملى اسلام، كه در دقت آن همين بس كه از كوچك ترين

حركات و سكنات فردى و اجتماعى انسان، تابزرگ ترين آن را در نظر گ_رفته و هم_ه را تع_ديل ك_رده است و از اف_راط و تفريط در ي_ك ي_ك آن ه_ا جلوگي_رى ك_رده و ب_راى ه_ر ي_ك ح_دى معين فرموده و در عين حال تمامى اعمال بشر را به سوى غرض سع__ادت سوق داده و بر اس__اس توحي__د تنظي_م ف_رم_وده اس_ت!

آيه شريف__ه 157 س__وره اعراف به همي__ن نكت__ه اش_اره ك_رده و ف_رم_وده اس__ت:

بشارت عيسى به پيامبرى احمد (ص) (251)

«رحمت من هم_ه چيز را فرا گرفته است،

و م_ن هم__ه آن را خ_اص كس_ان_ى م_ى كن__م ك__ه تق__وا دارن_د،

... آن هائى ك_ه پي_روى م_ى كنن_د از پي_امب_رى درس ن_اخ_وان_ده،

كه قبل از آمدنش نام او را در تورات و انجيل خود يافته بودند،

و او ايشان را به همه نيكى ها امر مى كند،

و همه پليدى ها را بر آنان حرام مى سازد،

و بارهاى گران را از دوششان برمى دارد،

و دستبند و پابندها را كه بر دست و پا دارند، باز مى كند!» (156 و 157 / اعراف)

وَ مَثَلُهُمْ فِى الاِْنْجيلِ....»(29/فتح)

عبارت «اسْمُهُ اَحْمَد!» با كمك سياق دلالت دارد بر اين كه اين تعبير را عيسى عليه السلام از رسول خدا صلى الله عليه و آله كرده است و نيز دلالت دارد بر اين كه اهل تورات و انجيل آن جناب را ب_ه اي_ن ن_ام م_ى شن_اختن_د، هم چن_ان ك_ه ب_ه ن_ام "محم_د" ني_ز م_ى شن_اختن_د و اي_ن

اسم "احمد" در انجيل (253)

دلال_ت روش_ن اس_ت و خف_ائ_ى در آن نيس__ت.

احسان بن ثابت هم كه گفته: «درود خداى معبود و فرشتگان پيرامون عرشش و همه پاكان بر احمد باد!» مؤيد اين مدعى است.

و ه_م چني_ن شع_ر اب_وطالب ك_ه م_ى گ_ويد:

«م__ردم درب__اره احم___د گفتن____د:

- تو مردى هستى خلوف اللسان ضعيف السبب،

ول_ى باي_د ب_دانن_د ك___ه احم__د دي__ن ح__ق را ب___رايش___ان آورده اس__ت،

ن_ه دروغ را!»

اين دو شعر دلالت دارد بر اين كه در آن روزها آن جناب را به نام "احمد" مى شناختند. و نيز زمانى كه ابوطالب مى خواست از دنيا برود، به برادرانش عباس و

(254) تعليمات عيسى و تحريفات كليسا

حم__زه و فرزندان__ش جعفر و عل___ى چني_ن وصي_ت ك_رد:

«م__ادرم و هم__ه ف__رزن___دان__ى ك__ه ب__ه دني___ا آورده، فداى ت____ان ب____اد!

در نص_____رت احم____د و دف____ع دشم_____ن از وى سپ_____ر او ب___اشي____د!»

در شع_ر ديگ_رى از اب_وطالب م_ى بيني_م كه در آن رسول خدا صلى الله عليه و آله را به نام «محمد» نام برده و گفته:

«مگ____ر نم___ى داني____د ك__ه م____ا محم____د را،

پيامبرى چ_ون م_وسى ي_افتي_م،

كه در كت_ب آسمانى گذشته نام_ش و نب_وت_ش،

نوشت_______ه ش_____ده ب________ود!»

از اين يك بيت شعر استفاده مى شود كه مردم مكه نيز بشارت آمدن آن جناب را در

اسم "احمد" در انجيل (255)

كتب آسمانى كه در آن ايام نزد اهل كتاب بوده، ديده بودند.

و نيز مؤيد

ديگر گفتار ما اين است كه جمعى از اهل كتاب از يهود و نصارى و در بين آن ها علمائى از ايشان مانند عبداللّه بن سلام و غير او، به آن جناب ايمان آورده بودند، چون آيات قرآنى را كه متعرض بشارت به آمدن رسول اسلام صلى الله عليه و آله بود، شنيده بودند و نيز شنيده بودند كه قرآن مى گويد نام اين پيغمبر در تورات و انجيل آمده است و در نتيجه آن آيات را با قبول تلقى كرده و در مقام تكذيبش برنيامدند، چون شكى برايشان باقى نمان__ده بود، به دلي__ل اين كه سخنى كه حاكى از شك وترديدشان باشد، نگفته اند!

اما اين كه انجيل هاى امروز خالى از بشارت عيسى عليه السلام است و اثرى از آن چه قرآن صريحا بيان داشته در آن ها نمى بينيم، هيچ ضررى به حال ما ندارد، براى اين كه وضع قرآن كه خود معجزه اى است باقيه روشن و وضع انجيل ها هم روشن است.

(256) تعليمات عيسى و تحريفات كليسا

خ_دا ه_ر كسى را كه نافرمانيم كند، از آتش انذار ك_رده اس__ت!

در درمنثور به نقل از عرياض بن ساريه مى نويسد كه از رسول خدا صلى الله عليه و آله شنيدم كه م_ى ف_رم__ود:

«من در ام الكتاب عب__داللّه و خات__م النبيي_ن ب__ودم،

در حالى كه آدم در بين آب و گل خود بود، (و به زودى تأويل اين سخن را

(258) تعليمات عيسى و تحريفات كليسا

مى گويم،)

من دعاى ابراهيم،بشارت عيسى و رؤياى مادرم هستم!

ابراهيم دعا كرد كه نبوت را در ذريه اش قرار دهند،

عيس___ى ب______ه آم_____دن م____ن بش_____ارت داد،

و مادرم در خواب ديد ك_ه ن_ورى از او خ_ارج شد،

كه با آن كاخ هاى ش_ام را برايش روشن ك_رد!» (1)

مى شمردند.

- آن ها مى گفتند: "محمد" دعوتش را بر پايه خدائى خود بنا نه_اد.

- و نيز بسي_ارى عقي_ده داشتن_د ك_ه "محم_د" بت_ى از ط_لا ب_راى خ_ود درس_ت كرد.

- در اشع_ارى ك_ه "ريش__ار" براى شوران__دن فرنگي__ان عليه مسلمانان انشاء ك_رده ب_ود چني__ن مى خ_وان_د:

_ ب_رخي_زي___د! م_اه_ومن__د و ت_رف_اج__ان را در آت__ش بين_دازي___د ت_ا ب___ه خ_داى خودت__ان تقرب جوئيد!

- دراشعارى كه "رولان" درتوصيف "ماهوم" خداى مسلمانان سروده چنين مى گويد:

تبليغات كليسا عليه اسلام (261)

_ ... ماهوم بتى است كه تمامش از طلا و نقره ساخته شده و اگر آن را ببينى خواهى دانس__ت كه زيباتر از آن در خي__ال هم نمى توان تصور كرد! جثه او بزرگ و ساختمان__ش زيباست.

در رخسارش آثار جلالت هويدا مى باشد. او از طلا و نقره ساخته شده و چنان است كه ضياء و نورش ديده را خيره مى سازد. او بر فيلى نشسته كه از بهترين مصنوعات به شمارمى رود. شمكش تهى است و شخص بيننده از باطن شمكش نور و روشنى مى يابد. آن را با سنگ ه_اى قيمت_ى، درخشن_ده و گوهرنش_ان كرده اند. در خوبى صنعت نظيرش پيدا نمى شود!!!!

_ چون خداى مسلمانان در تنگى و شدت به آنان وحى و الهام مى كند و مسلمانان در يكى از جنگ ها شكست خورده و به مركز خود (مكه) برمى گشتند، رئيس لشكر يكى از

(262) تعليمات عيسى و تحريفات كليسا

افرادش را دستور داد تا با مسلمانان به مكه رفته و رفتار خدايشان را (كه محمد است) از نزديك ببيند. كسى كه شاهد واقعه بود، چنين حكايت مى كرد: "خدايشان را _ در حالى كه عده زيادى از پيروانش اطراف او را گرفته و مشغول طبل زدن و ساز و طنبور بودند و بوق هائى

از نقره به صدا درآورده و مى رقصيدند - به لشكرگاه آوردند. خليفه منتظ_ر ق_دوم او ب_ود، ت_ا نظ_رش به او افتاد از جا برخاسته و با حالت خضوع و خشوع مشغ__ول عب_ادت و پ_رستش او گشت."

_ "ريش__ار" كيفي_ت وحى ك_ردن "ماهوم" خداى مسلمانان را چنين توصيف مى كند:

_ «... ساح__ران يكى از جنيان را تسخي__ر كرده و در شك__م اين بت نه__اده بودن__د. اين ج__ن ابت__دا لرزه اى نم__وده و عرب__ده مى كش__د، سپس ش__روع به سخ__ن ك__رده و با مسلمانان - كه همگى در حالت سكوتن___د - تكلم مى كند.»

تبليغات كليسا عليه اسلام (263)

امثال اين افتراها، در كتبى كه در سال هاى جنگ هاى صليبى تأليف شده، يا بعدا متعرض حوادث جنگ هاى صليبى گشته، بسيار ديده مى شود.

اين افتراها آدمى را به حيرت انداخته و مبهوت مى سازد، زيرا نسبت هائى است كه هيچ فرد مسلمان در خواب يا بيدارى از آن بوئى نشنيده است!

اين بود نمونه اى از تبليغات كليسا عليه مسلمانان، تا زمانى كه روشن فكرانى از بين خودشان ظاهر شدند و در دين اسلام مطالعاتى كردند و كتاب هائى در اين زمينه - هر چند ن_اقص ي_ا ب_ه نف_ع مص_الح خ_ود - ن_وشتن_د. ول_ى حت_ى اگ_ر از روى ن_اچ_ارى هم براى اصلاح اشتباهات گذشته و يا حفظ آبروى خودنزد پيروان تحصيل كرده خود، اين كتاب ها را نوشتند، بالاخره حقايق اسلام را كم و بيش به جامعه خود معرفى كردند.

(264) تعليمات عيسى و تحريفات كليسا

(در مبحث انجيل ها در فصل ششم همين بخش ترجمه اى از انتشارات مسيحى جديد ارائه داديم كه حتى براى اثبات انجيل و موجوديت مسيح و مريم و ساير مسائل دين خود ناچارا به آيات

قرآنى استفاده كرده اند و بدين ترتيب عملاً تمام تبليغات ساليان متمادى كليسا عليه اس_لام را نزد پيروان خود پوچ و بى اعتبار ساخته اند.

مطلب مزبور در جزوه The Time for True Submission to God كه درسال 1982 از طرف Watch Tower Bible And Tract Society of Pennsylvaniaانتشار يافته است ديده مى شود.

اين كتاب براى اثبات وجود مسيح عليه السلام و انجيل او از آيات قرآنى كمك گرفته و عقايد "تثليث" و "پرستش صليب" را منكر شده و آن را مورد انتقاد قرار داده و در واقع "مسيحيت" فعلى را چيزى غير از مسيح و تعليمات او شناخته است.)

تبليغات كليسا عليه اسلام (265)

با توجه به حقايق قرآن مجيد درباره عيسى عليه السلام و حواريون او و مقامات آن ها، به طورى كه در آيات سوره آل عمران ملاحظه مى كنيم، اگر كليسا اجازه مى داد، اين حقايق، حتى اين چند آيه ب_ه هم_راه آي_ات س_وره م_ري_م، به طور واقعى و بدون تعرض و تبعي_ض ب_ه گ_وش م_ؤمنين واقعى مسيح_ى مى رسي_د، دي_ن مسي_ح و تعليمات آن از انح__رافات پاك مى گشت! (1)

ب_ن م_ري_م نيز بنده مخل__وق خ__دا و رس__ول او ب__وده و شايست__ه نيس_ت كه او را خدا يا پسر خدا بن_امند.

در آي__ه 59 س_وره آل عم___ران ف___رم_____ود:

مباهله با مسيحيان نجران (267)

«اِنَّ مَثَلَ عيسى عِنْدَ اللّ_هِ كَمَثَ_لِ ادَمَ....»

«- كيفي__ت خلق_ت عيس__ى در ن__زد خ__دا، شبي__ه كيفي__ت خلق__ت آدم اس__ت،

ك__ه اج__زايش را از خ_اك جم_ع نم_ود،

و با گفتن كلمه "كن" ب_دون واسط_ه پ_درى او را آف_ري_د!»

«اَلْحَ_قُّ مِنْ رَبِّكَ فَلا تَكُنْ مِنَ الْمُمْتَرينَ!»

«- حق همي_ن است ك_ه از ن_احيه پروردگارت به تو رسيد،

مب___ادا ك__ه در آن ت__ردي___د كن____ى!» (60 / آل عمران)

خداوند متعال با اين آيات - كه قبل از آيات مباهله نازل شده - علاوه بر تبيين كيفيت خلقت عيسى عليه السلام ، نفس رسول اللّه صلى الله عليه و آله را هم مسرت مى بخشد و با تذكر اين كه تو بر حق__ى، او را در موض___وع محاجه با خصم ق__وى دل مى گرداند.

(268) تعليمات عيسى و تحريفات كليسا

در آي_ات مب_اهل_ه خ__داى تعال__ى به رسول اك__رم خود تعلي__م محاجه با مسيحيان نجران را م_ى دهد و چني_ن مى فرمايد:

«پ__س، هر ك__س درباره عيسى - بع_د از آن ك__ه ب__ه واسط__ه وح__ى ب__ه اح__وال او آگ_اهى يافتى - ب_ا ت_و مج_ادل_ه كن_د، بگ_و:

- بيائيد ما و شما با فرزندان و زنان خ_ود مب_اهله كنيم،

ت_ا لع_ن و ع_ذاب خ__دا را ب_ر ه__ر ط__رف ك_ه دروغ گ__و مى باش_د، وارد س_ازي_م!

اين داستان به حقيقت سخن حق است،

و جز آن خداى يك تا خدائى نيس__ت،

خداست كه بر همه كارها توانا و به همه حقايق داناست،

مباهله با مسيحيان نجران (269)

اگر روى گ_ردانن_د، پس خ_دا ب_ه ب_دك__اران دان_اس_ت!» (61 تا 63 / آل عمران)

ش_رح ماجرا

از اي_ن ق_رار ب_وده ك_ه:

«دونفرازعلماى نصاراى نجران به مدينه آمدند و با رسول اللّه صلى الله عليه و آله راجع به عيسى عليه السلام گفت گو كردند، خداون_د متع_ال آي_ه " اِنَّ مَثَ_لَ عيس_ى عِنْ_دَ اللّهِ كَمَثَ_لِ ادَمَ _ خلقت عيسى در نزد خدا مانند خلقت آدم ابوالبشر است...،" را نازل فرمود، پس حضرت به منزل تشريف برد و على و حسن و حسين و فاطمه عليهم السلام را همراه خود بيرون آورد، در حالى كه دستش را با انگشتان باز شده به سوى آسمان بلند كرده بود، دو عالم نصرانى را با همراهانشان به مباهله طلبيد... آن دو چون رسول اللّه صلى الله عليه و آله را با آن حال مشاهده كردند، يكى ديگرى را گفت: سوگند به خدا كه اگ_ر او پيغمبر باشد ما هلاك خواهيم شد و اگر نباشد قومش ما را كفايت كند، پس از مباهله خوددارى كرده و منصرف شدند.» (نق__ل از

(270) تعليمات عيسى و تحريفات كليسا

تفسي_ر عي___اش__ى از ام___ام ص____ادق عليه السلام )

«... حضرت فرمود: حال كه از مباهله روگردانيده ايد، پس مسلمان شويد، تا آن چه به نفع مسلمانان است به نفع شما و آن چه به ضرر ايشان است به ضرر شما هم باشد، آنان امتناع نمودند، حضرت فرمود: پس شما را دعوت به جنگ مى كنم، گفتند: ما را طاقت جنگ عرب نيست، لكن با تو مصالحه مى كنيم كه با ما جنگ نكنى و ما را نترسانى و از دينمان باز ندارى، تا در هر سال دو هزار حله... و سى زره آهنين به تو بدهيم. حضرت همان طور با آنان مصالحه فرمود.

رسول اكرم صلى الله عليه و آله فرمود: به خدائى كه جانم در دست اوست، هلاكت به اهل نجران نزديك شد و اگر مباهله مى نمودند به صورت

ميمون و گراز مسخ مى شدند و بيابان بر آنان آتش مى شد، تمامى اهل نجران حتى پرنده هاى بالاى درختانشان بيچاره و

مباهله با مسيحيان نجران (271)

مستأصل مى گشتند و يك سال بيشتر بر نصارى نمى گذشت كه تمامى هلاك مى شدند.»(نقل از تفسيرثعلبى از مجاهد و كلبى)

(براى تفصيل بيشتر در اين زمينه رجوع شود به مبحث مباهله در جلدهاى بعدى كه در ضمن بي__ان تاريخ اس__لام ذك__ر گ_ردي_ده اس__ت.) (1)

1- الميزان، ج 6، ص 41 .

(272) تعليمات عيسى و تحريفات كليسا